Dag 18: Maandag 8 juni 2009

Chicago (Illinois)

Om kwart over 7 schrik ik wakker, ik zie een spleetje licht door de gordijnen en denk dat het al bijna 10 uur is, ik schrik ervan. Ik spring uit bed, maar kan geen klok vinden. Als ik die vind schiet ik snel terug naar de werkelijkheid, maar ben dan inmiddels al klaarwakker –van de schrik waarschijnlijk– dus ik kruip maar weer eens achter de laptop. Wat zullen we gaan doen vandaag? Er wordt slecht weer voorspeld en ik zie inderdaad een donker wolkendek buiten. Overdekte attracties zijn een goed idee.

Ik tut een beetje, schrijf wat aan mijn verslag, en probeer de planning van de komende dagen te bedenken. De tijd vliegt om en om half 9 ga ik alvast de douche in, Peter slaap dan nog. Maar niet lang meer, want rond 9 uur wordt hij ook wakker. We doen lekker rustig aan, het is nog steeds vakantie en we hebben geen haast. Om half 10 gaan we ontbijten, dat aanbod hebben we gisteren gekregen van de assistent manager voor het “leed” dat we hebben geleden. Je kunt kiezen voor een à la carte ontbijt, of voor een buffet. Beide zijn ze verschrikkelijk duur, het buffet kost maar liefst $22 per persoon. Het buffet is heel uitgebreid, nog nooit eerder hebben we dat gezien in een Amerikaans hotel, dus daar gaan we voor. Het geeft ons de mogelijkheid van alles te kunnen proeven, en dat spreekt ons wel aan.

We krijgen een pot thee, die voor de verandering heerlijk smaakt, en vers geperste jus d’orange. Mjammie, dat begint al goed. Daarna lopen we een rondje langs het buffet en we weten van gekkigheid niet wat we allemaal moeten nemen. Je kunt een omelet laten maken, er zijn roereieren, het typisch Amerikaanse gerecht Eggs Benedict, natuurlijk ook bacon en worstjes, en pannenkoeken natuurlijk. Verder is er vers fruit –niet uit blik!–, verschillende soorten yoghurt, verschillende soorten muesli en andere ontbijtvlokken, er is gerookte zalm en allerlei verse salade-ingrediënten, en er zijn muffins en broodjes. Veel verschillende soorten broodjes. Croissantjes, engelse muffins, gewoon brood, bagels. Noem maar op, het ligt er. Ongelooflijk, wat een keuze! We proeven van alles wat en eten zo ’s ochtends al ons buikje rond. Een goed begin, een geweldig goedmakertje! Een ontbijt van $50 zouden we zelf absoluut niet hebben gekozen.

Volgens de conciërge is het 2 mijl naar het Shedd Aquarium, daar willen we onze verkenningstocht van vandaag beginnen. Dat vinden we te ver om te lopen, en de bus is bijna even duur als de taxi. Een taxi dus, dat is lekker gemakkelijk. De “doorman” –hoe heet zo iemand ook alweer in het Nederlands?– blaast op zijn fluit en onmiddellijk komt er een taxi voorrijden. We rijden via de buitenrand van de stad over Lake Shore Drive naar het park waar ook het Aquarium ligt en we kunnen onderweg genieten van de mooie skyline van Chicago. We zijn enorm onder de indruk van de prachtige gebouwen. Tijdens de rit is de chauffeur steeds aan het mompelen en het praten, en wij vragen ons steeds af of hij nu wel of niet tegen ons praat. Als ik hem dat vraag legt hij uit dat hij een nieuwe chauffeur is en dat hij zijn richtingaanwijzingen krijgt via de telefoon. Aha…. We zien echter ook een TomTom hangen in de auto, dus dat begrijpen we niet helemaal. Het verklaart in elk geval zijn gemompel, ik vond hem eerder al zo onbeleefd.

Gelukkig hebben we kaartjes voor het aquarium al gekocht in het hotel bij de conciërge, we zien hier een enorme rij bij de kassa staan. Die kunnen we dus voorbij lopen, dat scheelt al enorm. In het aquarium is het ontzettend druk, er zijn veel groepen met schoolkinderen en overal struikel je over de mensen. Een enorm kabaal ook, we worden er bijna gek van. We vluchten daarom maar gelijk naar beneden, en gedeelte waarvoor je aparte kaartjes moet hebben, en dat scheelt een stuk. We kijken rond in het Wild Reef en bij de beluga’s en de dolfijnen. Het aquarium is mooi, nog nooit eerder hebben we zo’n mooie gezien. Het water is overal heel helder en schoon, de waterbakken zijn schoon en heel strak, je kunt alles enorm goed zien, we hebben al heel anders meegemaakt! Ook de looppaden en de expositie- en uitleggedeeltjes zijn mooi schoon en heel toegankelijk. Mooi gethematiseerd ook! Er is een groot gedeelte met waterbakken waar je verschillende vissoorten mag aanraken, zoals bijvoorbeeld zeesterren, de kinderen vinden het allemaal geweldig. Leuk om te zien! Overal loopt personeel rond dat bereid is om vragen te beantwoorden, iedereen is heel behulpzaam. Behalve van het personeel, is er ook veel informatie beschikbaar via informatieborden.



Als we beneden zijn uitgekeken gaan we weer terug naar boven, en daar blijkt het inmiddels een stuk rustiger te zijn. Gelukkig! Hier bekijken we de verschillende aquaria, en we nestelen ons even op een bankje bij het Caribean Reef om te genieten van al het moois dat er voorbij zwemt. Een kleuter klautert naast Peter op het bankje, aan zijn shirt is te zien dat hij bij een groep hoort, en stoot Peter aan. “Hoe heet jij eigenlijk?” Hij vraagt honderduit, zo schattig!

Even na het middaguur hebben we alles gezien en we steken over naar het Field Museum, dat ligt ernaast. Een prachtig gebouw, net als het Aquarium overigens. Beiden liggen in Grant Park, met een fantastisch uitzicht op de skyline van de stad. Wauw! In het Field Museum staat ook weer een enorme rij bij de kassa, en daar hebben we geen zin in. We gaan dan maar iets anders doen. Het is buiten nog droog, en erg warm –benauwd zelfs– en we besluiten de stad in te lopen, terug naar het hotel. Onderweg naar Buckingham Fountain gaat het echter hard regenen en we houden onmiddellijk een taxi aan. Die delen we met een andere taxichauffeur die zijn eigen taxi net heeft geparkeerd en naar het gerechtsgebouw moet. Dat is op onze route en hij laat zich afzetten. De chauffeur vraagt ons waar we vandaan komen, en zoals altijd antwoorden we The Netherlands. “Ah, Holland, het land van Gullit” antwoordt hij! Grappig, de links die sommige mensen kunnen leggen. De meeste Amerikanen hebben helemaal niets met voetbal oftewel soccer in het Amerikaans. Dat is geen populaire landelijke sport hier. Hij legt uit dat hij van Turkije komt en dat hij vroeger een vriend had die Marco van Basten kent, hij blijkt ze dus allebei ontmoet te hebben. Dat kunnen wij niet zeggen!

Even voor twee uur zijn we terug in het hotel, lekker om even een pauze te nemen, Peter voelt zich niet zo lekker. We krijgen een telefoontje van Fabiana, de assistent manager die ons gisteren heeft geholpen en heeft omgeboekt naar de andere hotelkamer, zij vraagt ons of alles naar wens is en of de kamer is schoongemaakt vandaag. Gelukkig is dat het geval. “Was het ontbijt lekker?”, vraagt ze ook. Toeval, of kunnen zij in de computer zien dat we toevallig net op onze kamer zijn? Wel aardig van haar om nog even te informeren. Ik verwissel mijn teenslippers voor mijn Birkenstocks, daar kan ik vanmiddag wel een tijdje op lopen en even voor drie uur verlaten we het hotel weer, met de bedoeling iets meer van de stad te gaan verkennen. We lopen het hotel uit en steken over naar de waterkant, langs de rivier wandelen we in de richting van Michigan Avenue Bridge. Daar zien we een boot van de Chicago Architecture Foundation liggen, dat is de organisatie waarmee we graag een architectuurboottocht willen maken door de stad. De zon schijnt en het lijkt ook even zo te blijven, dus we nemen de gok en kopen kaartjes. Goedkoop is het niet, maar volgens verschillende bronnen is het de beste tour van de stad.

Om 10 over 3 hebben we een goede plaats op de boot met behulp van de grappige kapitein, op een plek waar ik de spreker goed kan zien vanwege het liplezen. De spreker die ons begeleidt is een vrijwilliger van de CAF die jaren training heeft gehad. De volledige anderhalf uur die de tour duurt is hij aan het woord, er zijn maar een paar momenten –als we onder een luidruchtige brug doorvaren– waarop hij even stil houdt omdat anders toch niemand hem kan verstaan. We krijgen veel informatie, er staan ook veel mooie gebouwen langs de rivier. De een nog mooier dan de andere. En over alle gebouwen weet hij iets bijzonders te vertellen. Zo veel details! Het fototoestel klikt veelvuldig, en we genieten ervan. Deze toch is absoluut de moeite waard.





Om 5 uur leggen we weer aan en we besluiten de stad in te lopen. In het aquarium vandaag ontdekte ik dat mijn statief kapot is, en ik wil dus graag een nieuwe kopen. De conciërge stuurt ons naar Central Camera, een winkel op South Wabash street, vlakbij het hotel. Het is iets meer dan een kwartiertje lopen, maar natuurlijk doen wij er al fotograferend en winkelend langer over. Wabash street vinden we niet echt een mooie straat, de bovengrondse metro loopt door een groot gedeelte van de straat en dat levert een hels kabaal op, het maakt een gesprek niet mogelijk voor mij. Omdat we niet precies weten waar de winkel ligt, moeten we wel deze straat blijven volgen. Onderweg komen we ook weer langs Lane Bryant en ik zie een paar leuke dingen in de etalage hangen. We gaan even binnenkijken, en alweer scoor ik! Deze keer een leuke pyjama, in zebramotief. Stoer, maar hij zit heerlijk. Lekker voor thuis op de bank!

Als we vlakbij de winkel zijn gaat het opeens gieten van de regen, zo uit het niets. Het komt met bakken naar beneden. Gelukkig hebben we een paraplu bij ons, dus we worden niet doornat. Om kwart voor 6 staan we voor de winkel, die helaas net is gesloten. De winkel blijkt maar geopend tot half 6 vandaag. Dat had de conciërge er niet bij gezegd, en in onze naïviteit dachten wij dat alle winkels in een grote stad elke dag laat geopend zijn. Mis poes! Wat nu?

We lopen even naar een dichtbijgelegen Starbucks met een overdekt terrasje, daar besluiten we even te schuilen voor de regen. We zien alweer blauwe lucht aankomen, dus die regen zal vast niet lang duren. Na 10 minuten is het weer droog en piept de zon weer tussen de wolken door. Gelukkig! We lopen weg van het lawaai in South Wabash street naar State street, daar vinden we misschien een restaurantje om iets te eten, we zijn inmiddels hongerig geworden. Maar nee, we hebben pech, niets dat ons aanstaat. We steken de rivier over en belanden vlakbij de Magnificent Mile. Kris kras doorkruisen we de straatjes, maar het aantal restaurants kun je op 2 handen tellen. We zien een Red Robin, maar daar hebben we gisteren al gegeten. We zien ook een TGI Fridays, maar dat is geen favoriet van ons. Op een gegeven moment ziet Peter in een zijstraatje verschillende restaurantluifels, en daar lopen we op af. We komen terecht bij Rosebud, een Italiaans restaurant met een heus terras dat erg populair is. Wij besluiten binnen plaats te nemen, even weg van het straatlawaai.

We nemen allebei de minestronesoep om te beginnen, en die smaakt heerlijk! Zoals we die gewend zijn bij een goed Italiaans restaurant. Voor het hoofdgerecht gaat Peter voor de huisgemaakte lasagne, en ik kies een kipgerecht met pasta. Peter eet de lasagna niet op, die vind hij niet lekker. Het ziet er ook niet echt lekker uit. Het vlees is heel droog en de pastabladeren nog hard. Hij geeft het terug en mag iets anders uitkiezen, maar zijn honger is hem vergaan. Hij laat het erbij zitten. Mijn pasta met kip –onder een dekje van tomaat met kaas– is heerlijk, ik laat het me goed smaken. Het gerecht van Peter is van de rekening af gehaald, de service hier in Amerika blijft overal supergoed, we hebben dit in Nederland nog nooit meegemaakt. Natuurlijk geven we wel fooi over het bedrag!



Na het eten lopen we weer terug naar het hotel, het is inmiddels al half 9 als we daar aankomen. Peter nestelt zich op bed bij de TV en kijkt een film, en ik ga natuurlijk weer achter de laptop. Ik loop een dag achter met het reisverslag en werk daaraan verder, en intussen surf ik ook wat op internet. Ik informeer op het forum naar een goede camerawinkel in Chicago, en ik stuur een forumlid dat woont in Chicago ook een mailtje met dezelfde vraag. Ik krijg een aantal tips, en ik verzamel zelf nog wat adressen. Ook houd ik me nog even bezig met de planning van de komende dagen, wat gaan we allemaal nog doen? Er is zoveel te beleven in Chicago, ik kom tijd tekort. We besluiten om Six Flags te laten voor wat het is, na Dollywood en Kings Island denken we dat het ons niet meer echt kan bekoren. Die tijd kunnen we beter besteden in de stad. Jammer dat we al kaartjes hebben gekocht via internet, maar dat is niet anders. Misschien zonde van het geld, maar ook zonde van de tijd om ze wel te gebruiken als we nog zoveel andere dingen liever doen. We willen morgen kaartjes kopen voor de hop-on-hop-off tour van de Chicago trolley en double decker company, de beste van de stad volgens mijn reisgids. Ze hebben de meeste stops en rijden het langst (tot 8 uur ’s avonds), en je krijgt er gratis een paar tours bij door andere wijken dan het centrum. Dat spreekt ons wel aan. We gaan voor kaartjes voor 3 dagen, kunnen we lekker rustig aan doen!

Het is nu bijna 12 uur, maar ik kan niet gaan slapen als ik mijn boek nog niet uit heb. Ik moet nog een paar bladzijden en dan is het uit, ik wil weten hoe het afloopt. Maar om half 1 gaat dan eindelijk het licht uit voor deze heerlijke dag!