Dag 20: Woensdag 10 juni 2009

Chicago (Illinois)

Ondanks mijn nachtelijke uitstapje, voor mij was het althans erg laat, zet ik toch de wekker om 8 uur. Ik wil niet het risico lopen lang te slapen en laat op pad te gaan. Ik wil nog zoveel zien van Chicago! Net als andere ochtenden benut ik de ochtend nog even achter de laptop op internet, maar niet te lang. Het reisverslag van de laatste dagen moet maar wachten tot ik thuis ben, ik wil het onderste uit de kan halen nu.

Peter wordt ook al snel wakker en na een verkwikkende douche kleden we ons warm aan en gaan op pad. We zijn gewapend met een jas en een paraplu, maar hopelijk hebben we die niet al te vaak nodig. Vanuit het hotel lopen we naar Millennium Park en stappen daar op de North Tour. We zijn van plan om naar Lincoln Park Zoo te gaan. De tram vertrekt al vlot, we hebben mazzel, en dwars door het noordelijk deel van de loop rijden we eerst naar het Historisch Museum en dan naar de Zoo. Het is een mooie route, door een gedeelte van de stad dat we nog niet hebben gezien. De gids wijst ons op enkele mooie plekjes en huizen waar beroemdheden hebben gewoond. We rijden zelfs langs de oorspronkelijk Playboy Mansion. Niet dat we daar nou veel aandacht voor hebben…

Bij de dierentuin stappen we uit en we maken een rondje door het park. Deze dierentuin is een van de weinige in het land die nog gratis is, toch wel bijzonder. Er zijn enorm veel schoolkinderen, en dat is ook niet zo verwonderlijk natuurlijk voor een gratis attractie. Hij is niet al te groot, maar wel heel netjes. We hebben al menig betaalde dierentuin gezien die hier beslist niet aan kan tippen. We lopen een kort rondje langs de apen en de roofdieren en houden het dan weer voor gezien. Bij de ingang wachten we op de tram voor het vervolg van de route. Als we instappen zijn we de enige passagiers en de chauffeur stelt een hoop vragen. Ik kan hem niet verstaan, maar Peter antwoordt netjes. Hij wil blijkbaar weten waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn voor vandaag.

De volgende attractie op de route is Wrigley Field. We vinden het leuk om daar even langs te rijden, maar zijn niet van plan om er uit te stappen. Het is een van de oudste honkbalstadions van Amerika, en er hebben veel beroemde honkbalspelers gespeeld. Het is het thuisstadion van Chicago Cubs, een Major League Honkbalteam. Babe Ruth heeft hier in een heel ver verleden een wereldberoemde homerun geslagen.

Het stadion is oud, en aan de buitenkant kun je niet eens goed zien dat het een stadion is, althans vergeleken met andere grote stadions die we gezien hebben. Het ligt ook midden in een woonwijk, en dat is wel apart. Op een rijtje huizen langs het stadion hebben ze zelfs nog tribunes neergezet op het dak, een idioot gezicht! Ik zou wel eens willen zien hoe dat eruit ziet als die tribunes vol zitten met toeschouwers. Waanzinnig…

Via Lake Shore Drive rijden we zuidwaarts terug naar het centrum van de stad. Vlakbij Hancock Tower rijden we via Oak street weer terug naar Michigan Avenue en die volgen we tot aan Millennium Park. Ik vraag de chauffeur of hij ons onderweg wil laten uitstappen, maar hij is erg verbolgen over mijn vraag en wijst me terecht over de onveiligheid die dat zou veroorzaken. Nou ja zeg……. Hij liet net wel andere mensen instappen op een ander punt dan een halte, dat mag blijkbaar wel, maar uitstappen is een brug te ver. Als we bijna bij het beginpunt zijn gaat Michigan Avenue Bridge open. Dat is wel een spectaculair gezicht. Ik maak er vanuit de tram foto’s van. Maar terwijl al het verkeer stil staat, peinst de chauffeur er niet over om ons eruit te laten. Hij bedelt nog wel om een fooi, maar daar kan hij naar fluiten!
We willen graag naar Hancock Tower en besluiten dan maar om te lopen. Op zich geen straf over Michigan Avenue. Al slenterend en winkelend lopen we dezelfde route terug, het blijft prachtig! We bezoeken nog enkele winkeltjes en ook de Nike Store verkennen we aan de binnenkant. Het is een enorm grote store, lijkt erg op de store in Berlijn, maar we vinden er niets van onze gading. Al slenterend langs de etalages zie ik in een schoenenwinkel een prachtige tas, ik ben er helemaal verliefd op! Het is een multi-color tas met prachtige heldere kleuren, precies wat ik zoek voor de zomer. Ik ga dan ook binnen informeren, maar helaas, hij is helemaal open aan de bovenkant en dus niet veilig. Ik vind het niet prettig om over straat te gaan met een tas die ik niet sluiten aan de bovenkant. Jammer, want de prijs was niet zo slecht!



Bij Water Tower nemen we even de tijd om foto’s te maken. We waren er eerder deze week ook al, maar hadden het toen vooral heel koud. Ik vind het een apart gebouw, helemaal zo tussen de moderne wolkenkrabbers in. Het lijkt wel een minikasteel. Tijdens het fotograferen worden we aangesproken door 2 uitwisselingsstudenten die bezig zijn met een opdracht voor school. Ze vragen of ze ons wat vragen mogen stellen over de stad, en dat vinden we prima. Zo willen ze weten wat wij van Chicago vinden, en wat we precies zo mooi vinden aan de stad. Daar weten we wel antwoord op! Behalve de vragen die ze stellen kletsen we ook nog een beetje en zo ontdekken we dat een van hen Duits is en de ander Iraans. Het zijn aardige jongens!

Na dit intermezzo lopen we binnen bij Macy’s op zoek naar een mooie tas, maar ik slaag er niet. Jammer! Wel zien we op de eerste verdieping een uitgang en die blijkt uit te komen in een winkelcentrum. Een mooi winkelcentrum! Erg luxueus doet het aan. We kijken er even rond en vinden er een Abercrombie & Fitch, daar gaan we natuurlijk even kijken. Peter vind er een leuk overhemd, met lange mouwen weliswaar, prima voor deze dagen in de stad. Het komt dus goed uit, want behalve een trui heeft hij niets met lange mouwen meegenomen en hij heeft het toch wel regelmatig koud de laatste dagen, de jas is niet warm genoeg. Ook vinden we in dit winkelcentrum, vlakbij de uitgang een kleine counter waar ze gestoomde indonesische broodjes verkopen, een soort Bao Pao. Peter is er dol op, natuurlijk moet hij deze ook uitproberen. Hij kiest 2 verschillende smaken en eet er zijn vingers bijna bij op. Smullen dat hij doet! Het heet Wao Bao, ze hebben verschillende vestigingen in Chicago en volgens Peter zijn ze dus overheerlijk!

Als we zijn uitgewinkeld en uitgegeten lopen we naar Hancock Tower en ook die zet ik natuurlijk vanuit verschillende perspectieven op de foto. We lopen naar de ingang voor het skydeck, maar voordat we naar boven gaan informeer ik even naar de omheining. Ik wil wel foto’s kunnen maken boven. Maar helaas, volgens de medewerker is er geen vrije uitkijk, maar is er overal tralies en is foto’s maken niet mogelijk. Jammer, maar dan slaan we dit over. We hebben Sears Tower ook nog op het lijstje staan, en daarvan weten we dat het skydeck niet afgezet is met hekwerk.

Naast de ingang naar het Skydeck ligt een Jamba Juice en daar verkopen ze vers geperste jus d’orange. Niet goedkoop, maar wel erg lekker! Nu hebben we allebei even de buik gevuld en kunnen we er weer tegenaan. We lopen naar de bushalte van de hop-on-hop-off tour en stappen op de volgende tram. Die zal ons naar het westelijke deel van de Loop brengen, voor een bezoekje aan Sears Tower en Union Station. Het is nog een behoorlijk eindje rijden, en het wordt langzaam drukker door de avondspits. Overal zien we zakenmensen naar buiten komen op weg naar huis. De route voert ons weer door een gedeelte van de stad dat we nog niet eerder zagen, we blijven onder de indruk van deze stad. Wat een veelheid aan fantastische gebouwen!

Bij Sears Tower stappen we uit, maar we hebben weer pech! Het skydeck is gesloten vanwege een verbouwing. Ze zijn bezig met het aanbrengen van een glazen vloer, en volgende maand gaat de skydeck pas weer open. In plaats van het skydeck kun je nu naar de 99e verdieping en daar mag je uit de ramen kijken. Dat trekt ons niet, daar kunnen we weer geen foto’s maken, dus ook die slaan we over. Balen zeg! We besluiten dan om naar Union Station te lopen en onderweg lopen we langs een grote pro-life en anti-abortus demonstratie tegen. Er staan veel vrouwen op een enorm druk kruispunt folders uit te delen, en ze hebben een aantal schokkende en afschuwelijke foto’s op grote borden langs de weg geplaatst. De politie staat erbij, waarschijnlijk om de orde te bewaren. Ik vraag een agent waarom ze juist hier demonstreren, maar daar wist hij me geen antwoord op te geven. Waarschijnlijk stonden ze daar vanwege de nabijheid van het station. In het spitsuur lopen daar duizenden mensen langs, en daar zaten wij middenin.



Ongelooflijk wat een drukte zeg. Het leek wel een enorme mierenhoop. De mensenmassa is enorm. Overal op de trottoirs drommen de mensen in dezelfde route naar Union Station, zover je kan kijken. Het is bijna akelig om te zien. Peter is niet van plan om het gebouw binnen te gaan en ik twijfel ook even, de massa is zo enorm, dat zijn we niet gewend. Ik vraag iemand waar ik de grote hal kan vinden en die stuurt me met de mensenmassa mee naar beneden. Ik waag de stap dan toch maar, maar eenmaal beneden zie ik alleen maar perrons. Geen grote hal te bekennen. Dan zie ik op een perron een beveiliger staan en ik vraag hem hoe ik de grote hal kan vinden. Ook vraag ik hem of ik een foto mag maken van het perron, dat ziet er zo mysterieus uit, en dat mag. Daarna ga ik in de richting die hij me wijst en dan vind ik ook de grote stationshal. Daar merk je helemaal niets meer van de drukte, ongelooflijk wat een contrast!

Ik maak er een paar foto’s, maar ben niet enorm onder de indruk. Ik vind de hal niet zo mooi als de reisgids me doet beloven. Ik had net zo’n mooie hal verwacht als in Washington DC, maar deze is niet half zo mooi. Misschien ben ik gewoon verwend? Ik zie in de hal bordjes hangen die me de uitgang wijzen naar de straat waar ik ook naar binnen ben gegaan, maar eenmaal buiten zie ik dat ik ongemerkt toch 3 blokken verder ben. Groot is het zeker, al zie je daar aan de buitenkant niet zoveel van. Apart! Tegenover de uitgang zie ik ook een Starbucks liggen, daar ga ik snel even naar het toilet. In het station was ook een toilet, maar daar stond een enorme file en dat zou ik niet volhouden. Gelukkig kan ik bij Starbucks zo doorlopen en heb ik het toilet voor mezelf. Een opluchting dat ik hier even kan leeglopen ;-)

Dan ga ik snel weer op zoek naar Peter, die zit nog steeds op het muurtje de mensenmassa te bestuderen. Daar alleen krijg je wel een paar uurtjes mee om, vooral als er zoveel mensen langskomen. Ook is het hier een komen en gaan van taxi’s en die zitten elkaar danig in de weg. Een getoeter van jewelste! Ik schiet op de brug nog snel even een paar plaatjes van de gebouwen om ons heen, de rivier loopt hierlangs en dat is een mooi plaatje! Ook zie ik een officieel routebord van Route 66, de wereldberoemde route dwars door Amerika en die begint inderdaad in Chicago. Leuk!

Daarna steken we over en we lopen langs de rivier in de richting van Ogilvie Transportation Center. We kijken onze ogen weer uit. Als we een stukje hebben gelopen gaan we op zoek naar de tramhalte voor de tram die ons weer naar het beginpunt zal brengen. Het is een behoorlijk eindje lopen, daar doen we zekere en uur over, en daar hebben we geen zin in. Al wachtend op de tram bekijk ik even mijn mail op de smartphone van Peter en ik zie een berichtje van Jan. We hebben voor vanavond afgesproken en ik lees dat hij ons rond half 8 wil komen afhalen. Oeps! Het is inmiddels al bijna 6 uur, en we moeten ook nog iets eten. Dat wordt opschieten!

We besluiten dan maar snel een taxi te nemen terug naar het hotel, zodat we ons nog even kunnen opfrissen. We kleden ons om, werken ons hoofd even bij en mailen nog even terug dat hij ons liefst pas om 8 uur komt afhalen, dan hebben nog een uurtje om te eten. Daarna lopen we de stad in op zoek naar een restaurantje waar we snel kunnen dineren. Als eerste doen we het Hardrock Hotel aan, dat ligt om de hoek, in de hoop dat daar ook een Hardrock Café ligt. Maar we hebben pech, in het hotel ligt alleen een heel duur Chinees restaurant, en dat ziet er heel culinair uit. De kaart is niet slecht, maar hier kunnen we vast niet eten binnen een uur.

Gelukkig vinden we een paar deuren verder een vestiging van Noodles en Company. Daar heb ik wel eens iets over gelezen op de weblog van Petra in Vienna, zij is er heel enthousiast over. Bovendien is het een counter-tent, je bestelt dus aan en counter net als in een fast-food restaurant. Dat moet dus wel snel gaan! We bestuderen het aanbod en kiezen dan onze gerechten. Peter gaat voor de Pad Thai met kip en ik kies de Bangkok Curry met kip. Samen delen we een salade en een flatbread. Mjammie! Het smaakt echt super, dat was een goede keuze! Na 3 kwartier zijn we weer terug op de kamer, net op tijd om nog een berichtje van Jan te lezen dat we een warme trui moeten aantrekken zodat we nog even op het terras kunnen zitten. Nog even snel omkleden dus en dan kunnen we alweer naar beneden!

Jan komt voorrijden om even over 8 en neemt ons mee naar zijn huis. Wat een prachtig appartement! Hij woont aan de zuidkant van de Loop met een geweldig uitzicht van zijn dakterras. Sears Tower springt er tussenuit! We ontmoeten ook zijn vrouw Pamela, die ontzettend lekkere koekjes heeft gemaakt. Onder het genot van een heerlijk wijntje kletsen we gezellig, we vinden onderwerpen genoeg. We vragen honderduit en vergelijken natuurlijk Nederland met Amerika, ook vertellen we over onze belevenissen in de stad en in de rest van het land. De avond vliegt voorbij, voordat we het weten is het alweer bijna 12 uur. Jan biedt aan om ons nog even de snelle tour te geven, maar het is inmiddels al zo laat geworden dat we voorstellen om maar gelijk naar het hotel te rijden. Per slot van rekening moeten zij morgen weer werken, en zelf zijn we ook moe na deze dagen vol nieuwe indrukken. Het was erg leuk om hen te ontmoeten en we bedanken hen voor de gastvrijheid. Tijdens het gesprek is de Nederlandse keuken ook de revue gepasseerd, daar heeft Pamela nog geen kennis mee gemaakt. We nodigen hen daarom uit om bij ons de typisch Nederlandse keuken te komen eten als ze een volgende keer weer in Nederland zijn.

Terug in het hotel duiken we meteen ons bed in, doodmoe van deze lange maar gezellige dag!