✈ Chicago (Illinois) – Amsterdam
Vandaag loopt de wekker af om kwart over 6, we willen graag om ongeveer 8 uur vertrekken naar het vliegveld. Ik heb slecht geslapen en werd steeds wakker vannacht, volgens mij heb ik elk uur op de klok gezien. Ik installeer me dan ook eerst even achter de laptop met internet om even bij te komen. Daarna ga ik snel douchen en ik pak de rest van de spullen in die we vanochtend nog hebben gebruikt. Iets later dan gepland, om kwart over 8, bellen we voor de bellman om ons te helpen met de koffers en we bestellen tegelijk onze auto. De laatste keer!
Als de koffers op de kar staan –de bellman neemt ook de koelbox mee, die wil vast iemand wel hebben– gaan wij naar de frontdesk om uit te checken. Vanochtend lag er geen rekening op de mat, maar hij ligt wel klaar bij de balie. De kosten voor het parkeren moeten nog worden aangepast, maar de overige bedragen zijn allemaal correct. De kosten voor het ontbijt en voor het internet zijn allemaal al gecrediteerd, dat was goed geregeld door Fabiana. Alles bij elkaar hebben we voor de gemiste service toch ruim $200 korting gehad, daar mogen we beslist niet over zeuren. Het uitchecken verloopt verder heel snel en om half 9 stappen we in de auto. Ik was nog net op tijd om de tas met breekbare spullen te redden onder een zware koffer –de bellman gooide letterlijk met onze spullen– en dan gaan we op weg.
Peter rijdt, en ik probeer in de auto een beetje te ontspannen. Als we vliegen ben ik altijd gespannen tot op het bot, elke vezel in mijn lichaam staat strak, en Peter moet dat meestal verduren. Ik heb geen vliegangst, ik begrijp zelf ook niet waar die spanning vandaan komt, maar we weten het allebei. Peter loopt op z’n tenen om me te ontzien, maar het lukt me gek genoeg pas in het vliegtuig om weer opgelucht adem te halen. Even doorbijten dus, voor ons allebei.
We verwachtten onderweg wel wat files maar dat blijkt mee te vallen. We kunnen in één keer doorrijden. Dat is mooi meegenomen! Het is nog geen 9 uur als we bij de luchthaven arriveren en we vinden al snel de rental-car-return-site. We parkeren de auto bij National in de rij en wachten op de medewerker die de auto komt controleren. Van controle is echter geen sprake, zij schrijft alleen de kilometerstand op en we krijgen een bonnetje met de gegevens. Op deze bon staat dat we $250 moeten afrekenen voor de drop-off-kosten, oftewel achterlatingkosten. Tussen Florida en Illinois is dat niet gratis. National is wel de goedkoopste in de tarieven voor drop-off kosten, zij rekenen een vast bedrag onafhankelijk van de afstand tussen het ophaal-station en het inlever-station, en volgens onze informatie zou dat bedrag $199 moeten zijn. Die informatie hebben we van usareisen.de, de website waar we de auto hebben geboekt. Ik ga daarom met het bonnetje naar de balie om bezwaar te maken, Peter laat ik achter bij de berg met koffers en tassen.
Het duurt even voordat ik aan de beurt ben, er is net een buslading met klanten uitgeladen die een auto komen ophalen. Bij de medewerker achter de balie doe ik mijn verhaal en zij haalt gelijk de manager erbij. Die neemt me mee naar het kantoortje en vraagt me bij welke organisatie we hebben geboekt. Hij kijkt in het systeem, maar blijkbaar vind hij daar niet wat hij zoekt. Dan pakt hij de telefoon, maar zonder contact te krijgen legt hij die ook weer neer. “I take your word for it” zegt hij, en hij draait een creditbon uit waarop het bedrag is aangepast. Goed geregeld, goede service! Ik voeg me weer bij Peter en met de koffers –we hebben 4 grote koffers en 2 kleine voor handbagage– nemen we plaats in de bus die ons naar de terminal zal brengen.
Dat is een kort ritje en al snel staan we in de rij voor de balie bij United om te kunnen inchecken. Het is een lange rij, hier kun je goed merken dat Chicago een van de thuishavens is van United Airlines, er vertrekken veel vluchten van hier. Wij hebben tijd genoeg, onze vlucht vertrekt pas om 13.10h en het is nu pas half 10. Geduldig wachten we op onze beurt. Het inchecken verloopt erg chaotisch, het lijkt alsof iedereen in de weg loopt. United probeert iedereen te dwingen om met de machines in te checken, als je dat niet wil kun je opnieuw aansluiten in een rij voor de balie waar je persoonlijk wordt geholpen, maar die is nog eens zo lang als de rij waar we net in hebben gewacht en wordt bovendien bemand door slechts één medewerker van United. Ik vraag een medewerker of ik bij de machine ook een plek bij de nooduitgang kan reserveren, en volgens haar moet dat lukken. Wij besluiten het dan maar gewoon te proberen. We scannen de paspoorten en onze reservering staat gelukkig in het systeem. Bij het kiezen van de stoelen lukt het echter niet om die te wijzigen dus we vragen hulp. Achter de rij met machines lopen een aantal medewerkers van United die de afhandeling van de koffers doen, maar er zijn maar 2 medewerkers beschikbaar voor ongeveer 12 machines. De machines staan bovendien erg dicht op elkaar, terwijl de meeste passagiers behoorlijk wat koffers bij zich hebben. Je struikelt er dus over de koffers en over de benen van medepassagiers, en je moet ook nog uitkijken dat je niet omver wordt gereden door onoplettende passanten. Maar goed, we moeten even wachten en krijgen dan hulp van een vriendelijke medewerker die het hele incheckproces voor ons afrondt. Helaas zijn er geen stoelen beschikbaar bij de nooduitgang, althans niet als we samen willen zitten, maar we zitten wel in economy plus vanwege ons abonnement. Ons wordt aangeraden om bij de gate nog eens te proberen de stoelen voor de tweede en langste vlucht te laten wijzigen, volgens hem hebben ze daar bij de gate meer mogelijkheden in het systeem. De koffers zijn perfect op gewicht, dat hebben we netjes verdeeld. Van de vier koffers zijn er drie een pond te zwaar en de vierde koffer is zelfs 7 kg lichter dan is toegestaan. Niet slecht! En gelukkig is de handbagage ook niet al te zwaar, dat was vorig jaar wel anders!
Als we zijn ingecheckt kunnen we opnieuw in de rij aansluiten, voor de veiligheidscontrole deze keer. Peter gaat eerst en ik volg hem. Als onze koffers door de scanner gaan zien we de band stoppen en de veiligheidsbeambte bedenkelijk kijken naar het scherm. Wat nu weer? Hij vraag of de tas van Peter is en die bevestigt dat. Volgens hem hebben we vloeistoffen in de tas. Hij opent de tas en haalt er gelijk 2 blikjes uit. Die had ik nog snel in de tas gestopt om op de luchthaven te drinken, maar die ben ik daarna helemaal vergeten. De blikjes gaan de prullenbak in en de tas gaat opnieuw door de scanner. En weer wordt hij eruit gepikt, er zitten nog steeds vloeistoffen in. Peter kijkt me vragend aan en ik heb ook geen idee waar hij het over heeft. Ik heb alle toiletspullen in de handbagage gecheckt, die zijn allemaal kleiner dan 100ml en bovendien zitten die in een plastic zakje, zoals voorgeschreven. Dat kan dus niet het probleem zijn. De tas gaan ondersteboven en alles wordt eruit gehaald. En dan stijgt het schaamrood me naar de kaken……. De veiligheidsbeambte haalt mijn met-veel-moeite-gevonden-flessen-sladressing eruit en kijkt me vernietigend aan. Die mogen duidelijk niet mee! “Is that all madame?”. Ik kan alleen nog maar stotteren en vertel hem haperend dat er ook nog 2 flessen steaksauce in de tas moeten zitten. Ik mompel een verontschuldiging, maar die heeft hij vast niet gehoord. Als blikken konden doden was ik nu morsdood geweest. Niet alleen de beveiliger, maar ook de blikken van Peter en de passagiers die ongeduldig achter ons staan te wachten voel ik in mijn rug prikken. Ik kan alleen nog maar naar de grond kijken. Ik was zo zuinig op mijn sladressing en steaksaus dat ik ze voor de zekerheid maar in de handbagage heb gestopt gisterenavond. In de koffer zouden ze namelijk wel eens kapot kunnen gaan, toch? En duidelijk niet gedacht aan de voorschriften voor het vervoeren van vloeistoffen in de handbagage. Stom, stom, stom…… Ik kan mezelf wel voor de kop slaan.
Als we door de beveiliging zijn lopen we even langs de winkeltjes en we zoeken een plekje om te eten. Bij Chili’s serveren ze verschillende soepen en daar nemen we allebei een bord broccoli-cheese-soep. Het is onze favoriete Amerikaanse soep, maar bij Chili’s smaakt hij erg chemisch, niet echt lekker. Het lijkt wel gesmolten plastic… bah… We betalen en installeren ons bij de gate. Daar blijft het echter opvallend leeg na het vertrek van een kleine binnenlandse vlucht. Waar blijft iedereen? Ik zoek voor de zekerheid de informatiepanelen op en zie dat de gate is gewijzigd.
We pakken onze spullen weer bij elkaar en lopen naar de juiste gate, het is een flinke wandeling. Via een tunnel lopen we onder het vliegtuigplatform door, en die tunnel herkennen we van eerdere tussenlandingen die we maakten in Chicago. Het is een kleurige tunnel! Bij de juiste gate is het een heel stuk drukker, er zijn nauwelijks nog stoelen vrij om te zitten. We vinden met moeite nog een plekje tussen de andere passagiers en als Peter zich heeft geïnstalleerd meld ik me zoals geadviseerd bij de balie om te proberen onze stoelen voor de tweede vlucht te wijzigen. De dame die achter de balie bezig is vertelt dat ze eerst even iets in het vliegtuig moet regelen en daarna komt ze mij en een andere dame helpen. We wachten geduldig.
Na kwartiertje komt ze terug, ik sta nog steeds op dezelfde plek, net als die andere dame die er net ook al stond. Achter ons heeft zich een hele rij gevormd met mensen die blijkbaar allemaal nog vragen hebben. Maar een stukje verderop heeft zich ook een nieuwe rij gevormd en tot onze verbazing gaat de United-stewardess daar helpen. Als ze daar een aantal mensen te woord heeft gestaan is er bij onze rij nog steeds niemand geweest. Ik sta daar toch niet voor mijn lol? Ik laat het niet op me zitten en loop naar haar toe, maar ik ben niet van plan om achter in de rij aan te sluiten. Ik sta er al een half uur te wachten! En dat is langer dan ieder ander in de rij. Ik spreek de eerstwachtende Amerikaan aan en ik vertel hem dat ik in de andere rij al een half uur sta te wachten en dat ik daarom van plan ben om voor hem te gaan. Hij is er duidelijk niet blij mee te oordelen naar het gezicht dat hij trekt, maar laat me wel voorgaan. Het zal mijn Nederlandse cultuur wel zijn, dat ik hier zo geïrriteerd op reageer.
Als ik dan eindelijk wordt geholpen vertel ik als eerste dat er aan de andere kant van de balie ook nog een lange wachtrij staat, maar de stewardess kijkt me schaapachtig aan, niet van plan er iets aan te doen. Dan niet, ik heb het geprobeerd. Ik doe mijn verhaal over de stoelen en vraag haar of ik op de vlucht van Washington DC naar Amsterdam stoelen kan krijgen bij de nooduitgang. Ze vraagt mijn instapkaarten en kijkt in de computer. Ik zie nieuwe instapkaarten uit de computer rollen en zie haar de oude kaarten verscheuren. Maar dan schrikt ze. Ze begint weer van alles in te tikken in de computer, en dan rent ze weg van haar plaats naar een collega. Wat nu weer? Als ze terugkomt snauwt ze me toe dat ik haar de verkeerde instapkaarten heb gegeven. Hoezo? Ze heeft blijkbaar onze stoelen gewijzigd voor de vlucht van Chicago naar Washington DC en heeft ons stoelen gegeven in economy in plaats van economy plus. Maar daar had ik helemaal niet om gevraagd, ik wilde alleen de stoelen wijzigen van de tweede vlucht, de vlucht van DC naar Amsterdam. Ze is boos op mij, terwijl ze zelf een fout heeft gemaakt. Ze heeft gewoon niet goed geluisterd. En terwijl ze onze stoelen had gewijzigd, had een collega één van onze oorspronkelijke stoelen weggegeven aan een andere passagier. Dat moest dus even gerepareerd worden. Gelukkig lukt dat, en ze snauwt nog een keer dat ik de stoelen op Dulles moet laten aanpassen, dat kan ze hier blijkbaar niet. Ik vertel haar dat ik het advies had gekregen van een collega van haar bij het inchecken om het hier te proberen, maar dat was volgens haar niet mogelijk. Nou ja zeg! Ze had duidelijk een offday. Toch was ik een beetje trots op mezelf, want ondanks mijn gespannen status, ben ik heel rustig gebleven en heb ik alles van me af laten glijden.
Om half 1 start het boarden, dat verloopt ook heel chaotisch. Dezelfde stewardess die mij net aan de balie heeft geholpen roept om welke passagiers mogen instappen –bij United werken ze met nummers die op de instapkaart worden gedrukt– maar doet dat zo onduidelijk dat niemand haar verstaat. Het gevolg is dat iedereen aansluit in de rij en vervolgens het instappen blokkeert. Als we zijn ingestapt willen we onze bagage deponeren in de bagagebakken boven ons. Een passagier voor ons heeft zijn spullen netjes in het midden van de bak neergelegd, en zowel links als rechts ernaast is te weinig plaats voor onze tas. We proberen zijn spullen iets op te schuiven, maar dat wordt niet gewaardeerd. Hij staat weer op en pakt zijn spullen demonstratief en legt ze weer netjes terug in het midden. En dit alles zonder mondelinge communicatie en zonder ons aan te kijken. Peter en ik kijken elkaar aan en schieten dan in de lach. We zoeken dan maar een andere bak op voor onze tassen, we hebben geen zin in ruzie. De handtas en de jassen leggen we wel ernaast, maar blijkbaar niet netjes genoeg, want als we klaar zijn staat hij nog een keer op om zijn spullen te arrangeren.
We vliegen met een Boeing 777 naar Washington DC, dit vliegtuig is nog groter dan het vliegtuig dat ons straks de grote plas overbrengt. Wij zitten met z’n tweetjes aan het raam, jammer genoeg boven de vleugel, dus we hebben weinig uitzicht. De vlucht vertrekt ongeveer een kwartiertje later dan gepland, maar volgens de piloot blijft de aankomsttijd gelijk. Geen echte vertraging dus. En daarin blijkt hij gelijk te hebben. De vlucht duurt ongeveer anderhalf uur en om 4 uur –de klok gaat hier een uurtje vooruit– zijn we op Dulles Airport. Daar duik ik nog even snel het souvenirwinkeltje in voor een t-shirt van Obama en een kerstboomornament, maar ik scoor geen van beiden. De ornamenten zijn hier uitverkocht, en de t-shirts zijn er niet meer in mijn maat. Jammer!
We lopen gelijk door naar de gate en kunnen daar bijna meteen starten met boarden. We hebben besloten om de stoelen niet meer te laten wijzigen, we zitten prima zo in economy plus. Bij de nooduitgang is het een stuk kouder en eigenlijk vinden we dat niet opwegen tegen de extra ruimte. De ruimte in economy plus is groot genoeg. Ook nu hebben we weer stoelen bij het raam met z’n tweetjes, en dat is wel heerlijk. We vliegen met een Boeing 767 en die heeft een indeling van 2-3-2. We zitten maar enkele stoelen achter de business class en dat is altijd wel lekker met uitstappen, dat gaat dan lekker vlot. Maar goed, nu moeten we eerst nog vertrekken. We installeren ons in de stoelen met de boeken en de iPod onder handbereik. Lekker warme sokken voor aan de voeten, en de slippers gaan onder de stoel. We vertrekken uiteindelijk iets later dan gepland, maar niet noemenswaardig om als vertraging te worden aangemerkt. Ook nu horen we van de piloot dat de aankomsttijd gelijk blijft.
De vlucht verloopt prima, de service van United is zoals altijd heel goed. We krijgen voldoende drinken en zitten nauwelijks droog. Het eten is niet echt geweldig, maar veel honger heb ik toch niet. Peter heeft meer geluk met zijn aangepaste low-cholesterol-maaltijd, die smaakt hem prima. Het entertainment programma wordt al snel gestart en we amuseren ons met een film. Peter kijkt de film “New in town” terwijl ik me amuseer met “She’s just not that into you”. Die laatste vind ik maar zo-zo, niet echt super. Maar het verdrijft de tijd. Ik pak mijn laptop nog even om aantekeningen te maken van de laatste dagen in Chicago, zodat ik later het reisverslag nog helemaal kan afmaken, en ik lees in mijn boek. Peter luistert naar de iPod of speelt met zijn PSP, het nieuw gekochte spelletje pokeren houdt hem goed bezig. Jammer genoeg kunnen we beiden niet echt slapen, terwijl we wel heel moe zijn.
Het is kwart voor 7 als het vliegtuig weer de vaste bodem raakt in Amsterdam. We zijn weer thuis! Nou ja, bijna dan… Omdat we zijn neergestreken op de Polderbaan moeten we nog een heel eind taxiën naar de luchthaven, deze baan ligt het verst weg van Schiphol. Maar om 7 uur stappen we dan eindelijk weer uit het vliegtuig. Na een sanitaire stop lopen we naar de bagagebanden, maar het duurt even voordat we de koffers terugzien. Schiphol is toch een veel langzamer luchthaven dan de meeste Amerikaanse, dat is tenminste onze ervaring. Gelukkig arriveren ze wel allemaal en zonder iemand bij de douane te zien lopen we naar de centrale hal. Daar kopen we snel treinkaartjes, maar de eerstvolgende trein vertrekt al binnen een minuut, dat halen we vast niet. We wachten daarom maar even op de volgende, die vertrekt over 10 minuten. Het is altijd weer een sport om met z’n tweetjes al die koffers zo snel mogelijk in de trein te krijgen, en bij aankomst op het station in Weesp ook weer eruit. Maar het lukt prima! Dan is het nog even hannesen voor we alles in de auto hebben, want met 4 grote koffers en 2 kleine is het nog best lastig om alles bij de auto te krijgen. Maar ook dat lukt en dan zijn we binnen 5 minuten thuis. Het is goed om weer thuis te zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten