Dag 19: Dinsdag 9 juni 2009

Chicago (Illinois)

Ik loop een dag achter met het reisverslag, daarom heb ik voor vandaag de wekker gezet. Het geeft me even de tijd om nog wat te schrijven voordat we op pad gaan. Niet al te vroeg, maar half 8 pas loopt hij af. Ik heb goed geslapen, het bed is heerlijk en het hotel is best rustig. De airconditioning loeit hier niet met veel kabaal bijvoorbeeld. Ik installeer me achter de laptop en laat Peter lekker slapen, zoals iedere ochtend.

Naast het schrijven aan het verslag surf ik ook nog een beetje op het wereldwijde web, en zo zie ik dat de weersvoorspellingen van deze week opeens een stuk slechter zijn geworden. Oorspronkelijk stonden er voor deze week alleen nog zonnetjes en geen regen meer, de temperatuur zou wel iets koeler worden. Nu zijn die zonnetjes verdwenen en wordt er voor vandaag en morgen wel regen voorspeld. Ach, we zullen wel zien. Hopelijk blijft het gewoon bij korte buitjes, en dan schuilen we gewoon even.

Zo’n verslag schrijven kost best wel wat tijd, en als je dan ook nog wat surft en een beetje tut vliegt zo’n ochtend voorbij. Peter slaapt lang, daaraan kan ik ook merken dat hij het nodig heeft, pas om half 10 wordt hij wakker. Ik heb me dan net op de badkamer geïnstalleerd. Ook daar neem ik even de tijd voor wat meer rituelen dan de dagelijkse, met als resultaat dat ik pas om 11 uur klaar ben om eropuit te gaan. Toch laat dat nog even op zich wachten, want op de TV is net een spannende aflevering van House, die kijken we eerst nog even af. Ik kijk niet zoveel tv als ik op vakantie ben, nauwelijks eigenlijk, maar als ik kijk ben ik zo blij met die closed captioning in Amerika. Wat een fantastisch systeem! Er zijn geen uitzonderingen, op alle zenders is alles ondertiteld, vaak zelfs nog de reclames. En wat dacht je van MTV en VH-1? Ook die zijn ondertiteld, zodat je weet wat er wordt gezongen. In Nederland moet ik het doen met de teletekst die slechts heel beperkt wordt ingezet, niet op alle zenders en ook niet bij alle programma’s. En de ondertiteling is bovendien niet letterlijk in Nederland, er worden in de tekst samenvattingen gemaakt en dat vind ik heel vervelend. Ik hoor dus steeds iets anders dan ik zie met liplezen en in de tekst, en dat is vermoeiend. Mijn hersenen kraken continu om combinaties te maken van wat ik zie en wat ik hoor, en met de niet letterlijke teletekst raken die dus vaker in de war. Vervelend! Genoeg daarover.

Het is half 12 als we dan toch op pad gaan. We besluiten om gelijk maar kaartjes te nemen voor de hop-on-hop-off bussen en trolleys, de stop is vlakbij het hotel. Ik heb de adressen voor de camerawinkels op zak, we kijken bij welke winkel we het dichts in de buurt zijn als eerste met de tour en daar stappen we uit. Als we daar niets vinden, zoeken we de volgende winkel op. En als dat niet lukt kunnen we later vanmiddag –voor sluitingstijd– nog altijd een taxi nemen.

Buiten is het bewolkt, bijna mistig zelfs. Het lijkt alsof het heel zachtjes regent, maar dat zijn de laaghangende wolken die je voelt. De top van de meeste wolkenkrabbers is niet zichtbaar. Het is ook wel een mooi gezicht, maar toch somber. Voor de foto’s is dat dichte wolkendek niet handig want die zorgen continu voor overbelichte stukken in de foto, de foto’s worden er niet mooier op zo. Maar we moeten het ermee doen natuurlijk, helaas is er voor het weer geen schakelaar die je kan omzetten om de zon tevoorschijn te toveren. De temperatuur is ook een heel stuk gezakt, het is fris buiten. Voor het eerst deze vakantie moeten we de jas aan. Vooral boven in de dubbeldekker bussen is het koud, de wind suist daar om je oren. Ze rijden niet zo hard, maar toch voel je de kilte goed. Je kunt ook wel beneden in de bus zitten, maar dan zie je veel minder en kun je ook geen foto’s maken. We trotseren het klimaat dus maar.

De tour brengt ons in eerste instantie naar de South Loop, in de richting van Grant Park. Er zijn gidsen aan boord die van alles vertellen over de gebouwen en de omgeving, maar daar versta ik niet veel van, zelfs Peter verstaat het nauwelijks. Alleen als de bus stil staat kunnen het soms een beetje horen. Onze eerste stop is op Jackson street, en is vlakbij de camerawinkel waar we gisteren ook al waren. Hoewel we er niet zoveel vertrouwen in hebben, het leek een heel kleine winkel namelijk, stappen we toch maar even uit en gaan opnieuw even kijken. Het geeft ons gelijk de mogelijkheid om iets voor ontbijt te scoren. Central Camera op Wabash street is een heel rommelige winkel, maar er staan behoorlijk wat medewerkers en ook veel spullen, heel veel spullen. Je moet uitkijken dat je niets omver loopt, de winkel is helemaal dichtgebouwd. Ik zie behoorlijk wat professionele apparatuur en ook fotografen in de winkel met kanonnen van camera’s, ze hebben zelfs een aanbieding op een hasselblad camera, een professionele winkel, dus toch! Ze hebben ook verschillende statieven, en ik zie ook de goede merken voorbij komen. Ik kijk eerst even rond maar vraag dan om advies: ik zoek een licht statief, redelijk compact, maar wel sterk genoeg om een aantal kilo’s camera met lens te kunnen dragen, en hij moet stabiel zijn natuurlijk. Ik wil geen honderden dollars uitgeven en ik wil me geen breuk sjouwen. Ik heb niet voor niets een lichtgewicht spiegelreflex camera uitgezocht om mee te fotograferen. De medewerkster van de winkel komt terug met een Manfrotto statief, één uit de nieuwste collectie, de M-Y lijn. Thuis had ik mijn oog ook al op dat statief laten vallen, ik had een nieuw statief namelijk al op mijn verlanglijstje staan, maar ik had hem nog niet van dichtbij bekeken. Het is een compleet statief met kop, en hoewel hij groter is dan mijn vorige, en duidelijk ook iets zwaarder, staat hij me wel aan. Hij is lekker stabiel en heel wendbaar, een grote vooruitgang. Ik neem hem! Hij kost hier $144 inclusief tax, en dat is toch ook wel een meevaller ten opzichte van de prijs in Nederland. Was mijn statief nu maar eerder kapot gegaan deze vakantie…

Na deze gelukkige score –ik ben er echt heel blij mee– zien we een Dunkin’ Donuts aan de overkant, dat willen we wel eens proberen. We zijn er volgens mij nog nooit geweest, ook niet tijdens onze vorige reizen, maar horen er wel veel goede geluiden over. Samen kiezen we een klein assortimentje, allemaal verschillende donuts zodat we kunnen proeven en proberen. Ze hebben ook een Cinnamon donut, zou die net zo lekker zijn als de twist van Publix? Nee dus! Tegen de cinnamon twist van Publix kan niets op, geen enkele van deze donuts trouwens. Sommige zijn wel redelijk, zoals die met een aardbeien vulling en die met een chocolade laagje, maar de naturel en de cinnamon eten we zelfs niet op. Goed om geprobeerd te hebben, maar niet echt voor herhaling vatbaar. Helaas zit in Chicago geen vestiging van Krisy Creme Doughnut, anders hadden we die ook eens kunnen proberen om te vergelijken. En een Publix vinden we hier ook niet meer jammer genoeg.

Naast de donutwinkel ligt het complex van de Chicago Architecture Foundation, kortweg de CAF. Dat is de organisatie waarmee we gisteren de boottocht hebben gemaakt en we zien in de etalage een schaalmodel van de stad. Dat ziet er prachtig uit, en natuurlijk moeten we dat even van dichtbij bekijken. Er is binnen een hele expositieruimte ingericht rondom een nog veel groter schaalmodel met informatie over de planning van de stad Chicago in de toekomst, indrukwekkend. Ernaast ligt ook een winkel van de CAF die enorm de moeite waard is, maar behalve 2 boekenleggers stel ik de aankopen nog even uit tot een later moment, ik heb geen zin er de hele dag mee te moeten slepen.



Omdat we zo dichtbij zijn besluiten we van hieruit naar Grant Park te lopen, naar Buckingham Fountain. Daar pauzeren we even op een bankje, om te genieten van de prachtige fontein met de skyline van Chicago op de achtergrond. Daarna lopen we verder naar Millennium Park. Dit is het nieuwste park van Chicago en het is hypermodern. Prachtig, vooral de openlucht concertruimte is mooi vormgegeven, en ook Cloud Gate, de enorme spiegelende sculptuur in de vorm van een boon, vind ik erg mooi. We lopen ook even naar de souvenirshop in het park, want daar kunnen we met ons kaartje voor de hop-on-hop-off tour gratis t-shirts krijgen en die wil ik wel hebben. Altijd handig als slaapshirt! Als ik de winkel binnenga gaat het brandalarm af en iedereen vlucht naar buiten. Ik heb het echter niet door, dus ik loop op de medewerkster af en vraag haar welke t-shirts van de actie zijn. Zij kijkt me aan alsof ik gek ben en bedekt haar oren, en ik vraag mezelf af of ik soms te hard praat. Waarom doet iedereen zo raar? Peter staat inmiddels buiten en ligt helemaal dubbel.





Na de wandeling door het park lopen we naar de noordkant, waar de stopplaats is van de tour, dit is het “hoofdkantoor”. Hier komen alle tours bij elkaar en kun je dus overstappen op een andere. We willen graag de West tour doen, die rijdt door Chinatown, Little Italy en Greektown, en stopt bij de Oprah shop, naast de Harpo Studio’s. Helaas worden er geen afleveringen meer opgenomen, het seizoen is ten einde, maar de winkel wil ik zeker niet overslaan. Ik heb grote bewondering voor Oprah Winfrey. Niet om wat ze heeft bereikt, maar vooral om de manier waarop ze met haar verleden is omgegaan en haar openheid erover. Ze heeft lang geleden heel wat taboes doorbroken daarmee, en is mijn voorbeeld voor vrouwelijke kracht. Haar strijd tegen haar verleden en tegen haar gewicht heeft ze vrij openlijk gevoerd, en dat vind ik ook erg moedig. Tegenwoordig kijk ik haar shows niet meer vaak, ik ben niet zo geïnteresseerd in haar gesprekken met andere beroemde aardbewoners, maar haar vroegere shows hebben veel indruk op mij gemaakt. In de Oprah winkel worden “fair trade” spullen verkocht, spullen die ze volgens de informatie zelf heeft uigezocht. Veel spullen hebben het bekende logo, of een opdruk van de Harpo studio’s. Er zitten echt heel mooie spullen bij! Ik koop er een boekenlegger voor mijn verzameling, daar had ik thuis mijn oog al op laten vallen. Daarnaast vind ik er 2 mooie kaarten met een mooie spreuk en een geweldige zachte trui, een hoodie. Heerlijk, die draag ik graag als ik thuis ben of in mijn vrije tijd.

Als ik ben uitgewinkeld in deze prachtige winkel stappen we weer op de tram en vervolgen onze tour, terug naar het startpunt. De route gaat nog verder door Greektown en daarna weer dwars door The Loop, het blijft genieten met al die geweldige wolkenkrabbers. Terug bij Millennium Park stappen we weer over op de Signature Tour, dat is de hoofdroute door de stad en we laten ons brengen naar de Hancock Tower. Dat is nog een behoorlijk stuk, dwars door het zuidelijk gedeelte van de stad. Aan boord treffen we deze keer een gids die zichzelf erg grappig vind maar verder weinig interessants te melden heeft. Hij beledigt de Europeanen zelfs een aantal keren, hij blijkt niet te beseffen dat er Europeanen aan boord kunnen zijn. Zo zegt hij dat de Chicago Rivier lang geleden erg vervuild was, dat was volgens hem erg Europees. De Europeanen gooien immers alle rotzooi gewoon in de rivier en kijken dan later wel waar het uitkomt. Oef, wat een stomme vergelijking, hij weet echt niet waar hij het over heeft. Later tijdens de tour blijft hij maar doorgaan over de grootheid van Amerika en Chicago, alles is werkelijk het grootst, het mooist, het langst, het oudst, het hoogst. Nu hebben Amerikanen daar toch wel een handje van, maar hij spant echt de kroon. We besluiten er niets van te zeggen, maar zetten gewoon onze oren “uit” en luisteren niet meer.

We zijn boven in de dubbeldekker gaan zitten, maar dat is behoorlijk koud inmiddels. Vooral het gedeelte langs het water is “freezing”, daar helpt geen jas en trui tegenop. Pas bij Navy Pier krijgen we de kans om naar de benedenverdieping van de bus te gaan, daar kunnen we weer een beetje opwarmen. Wel jammer van het uitzicht, dat is beneden echt een stuk minder, je mist daar de top van de gebouwen en bovendien is het glas van de bus voorzien van een soort gaasfolie, waardoor je alles gespikkeld ziet.

We stappen weer uit bij de Hancock Tower, Daar zit namelijk een Cheesecake Factory, en daar willen we vandaag gaan eten We hebben er goede herinneringen aan. We krijgen gelijk een tafeltje en ik bestel een warme chocolademelk om warm te worden. Dat helpt! Als voorgerecht neem ik samen met Peter vandaag de Boneless Buffalo Tenders om te delen. Het hoofdgerecht voor mij is een salade, en Peter kiest een cheeseburger. Het voorgerecht smaakt prima, maar de salade is niet lekker. De dressing is erg zuur en ik vind het niet combineren met de rest. Ik laat hem dan ook staan, en eet een paar frietjes van Peter. Als de ober langskomt vraagt hij of hij alles kan meenemen, ik vertel hem dat de salade niet lekker is, maar hij negeert de opmerking volkomen met een “okay” en loopt weg met de volle borden. Hij vraagt niet door, kijkt me niet aan en reageert niet. Eerder vonden we hem ook al niet echt vriendelijk, bovendien kijkt hij me nooit aan als ik wat vraag en ploft de borden en het drinken gewoon voor ons neer zonder iets te zeggen. Ik vind hem ronduit onbeschoft. Dat zal hij ook merken in de fooi! Ik hoef geen ander gerecht meer, en ik verwacht ook niet per sé een lagere rekening, ik begrijp wel dat ze dat niet overal doen, maar deze behandeling vind ik ook onbehoorlijk. We krijgen zoals altijd ongevraagd de rekening en geven slechts $5 fooi. Hij reageert er niet op.

Na het eten nemen we gelijk een taxi terug naar het hotel. Peter heeft het nog steeds ijskoud en krijgt het niet meer warm, hij blijft maar rillen. Een warme douche zal hem goed doen. Terug op de kamer is het inmiddels alweer bijna half 9, de tijd vliegt voorbij. Ik surf ook nog een beetje op internet om de planning voor morgen voor te bereiden en mail met Jan, een medeforumlid dat in Chicago woont en ons uitnodigt voor een kop koffie en een avond-tour door de stad, we spreken af voor woensdagavond, tijd nog nader te bepalen. Op het forum had ik namelijk gevraagd waar ik mooie plekjes kan vinden om ’s avonds foto’s te maken en hij heeft een paar goede tips gegeven. Morgenavond wil hij ons die plekjes laten zien. Erg leuk!

Om 9 uur is het helemaal donker en ik zie dat de lucht aardig is opgeklaard, er is nauwelijks bewolking. Ik besluit er dan even alleen op uit te gaan om avondfoto’s te maken in de stad, gelukkig heb ik weer een statief sinds vanochtend. Ik trek mijn nieuwe trui aan om me te wapenen tegen de kou en spreek met Peter af dat hij zijn telefoon in de buurt houdt. We spreken af dat ik in elk geval voor middernacht terug ben.

Vanuit het hotel loop ik eerst langs de rivier in de richting van State Street. Hier zijn een paar leuke plekjes, maar nergens kan ik de hele river-skyline op de foto zetten. Sinds een paar weken is Trump Tower namelijk bijna gereed, en die neemt een prominente plek in naast de rivier, precies in een bocht, waardoor een deel van het uitzicht op de gebouwen erachter weg is. Ik heb in een boek foto’s gezien die ik erg mooi vind, maar die nu niet meer kunnen worden gemaakt, jammer genoeg. Enkele gebouwen zijn alleen al de moeite waard om gefotografeerd te worden, en sommige gebouwen zijn ook mooi verlicht.



In State Street staat het wereldberoemde Chicago Theatre en daarvan wil ik natuurlijk ook de bekende foto’s maken! Jammer genoeg worden er net afzettingen geplaatst voor wegwerkzaamheden wat het fotograferen bemoeilijkt, steeds zijn er hinderlijke obstakels in beeld. Uiteindelijk lukt het toch. Een mooi plaatje is het! Tijdens mijn wandeling kom ik heel veel zwervers tegen. Sommigen hebben zich een bedje voor de nacht gemaakt, en anderen kijken TV in de etalage annex glazen doorkijk naar een tv-studio van de lokale televisie. Op de grote tv’s zijn verschillende sportwedstrijden bezig en er wordt enthousiast commentaar gegeven door de kijkers op straat. Onveilig waan ik me niet, want in mijn nabijheid patrouilleert een politieauto en er zijn nog veel toeristen op straat.

Dan heb ik het hier wel gezien en ik besluit om terug te lopen naar het hotel. Ik stuur een sms’je naar Peter om de auto te bestellen bij de valet parking, zodat ik die dadelijk kan meenemen naar mijn volgende bestemming. Ik moet nog wel even naar de hotelkamer om het parkeerkaartje op te halen en de TomTom die me over de goede route moet loodsen. Ik heb besloten om naar het Adler Planetarium te rijden en daar foto’s te maken van de skyline van de stad.

Peter drukt me op het hard om voorzichtig te zijn, maar hij weet ook wel dat ik niet in zeven sloten tegelijk loop. Ik vind het wel leuk om even een avondje puur met fotografie bezig te zijn, dat heb ik deze vakantie toch veel te weinig gedaan. Peter kan er niet zoveel geduld voor opbrengen als ik graag zou willen, en dat leidt meer tot snapshots dan de foto’s die ik het liefst zou maken, maar die kosten nu eenmaal veel meer tijd. Vanavond kan ik alle tijd nemen die ik wil en dat is wel lekker!

Met de auto ben ik snel bij het Planetarium. Ik ben niet de enige die dit idee had, al is niet iedereen bezig met foto’s maken, het is ook duidelijk een hangplek voor smoezende jongeren. Het uitzicht is er in elk geval schitterend! Ik installeer me met het statief en neem de tijd voor het maken van foto’s met verschillende instellingen in verschillende composities. Ook probeer ik een paar foto’s te maken voor een panoramafoto, die moet ik later samenvoegen met een speciaal programma. Het is even puzzelen met het statief, maar ik kom er snel wijs uit. Het is in elk geval lekker stevig en handig in gebruik, de mogelijkheden zijn uitgebreider dan mijn oude statief en hij is veel degelijker. Hoewel er langs het water behoorlijk wat wind staat, staat de camera lekker stabiel.

De skyline is mooi, maar niet zo mooi als de skyline van Seattle. Dat is toch mijn favoriet! Die heeft ook wel wat bijzonders met de Needle, dat gebouw kun je op elke foto herkennen en maakt de skyline wel heel bijzonder. Wat me ook opvalt is dat de diversiteit aan kleuren in Seattle veel uitgebreider was, de kleuren zijn in Chicago duidelijk eentoniger. Toch heeft de skyline van Chicago ook wel een paar gebouwen die heel herkenbaar zijn, dus de foto’s worden vast mooi. Na een uur houd ik het voor gezien en klim weer in de auto voor de terugweg.



De TomTom loodst me de Lake Shore Drive op naar het noorden, maar als ik bijna bij het hotel ben gaat het mis. Ik moet linksaf slaan en opeens bevind ik me op de route die onder de stad doorloopt. Onder de stad Chicago lopen ook wegen, in 2 verdiepingen zelfs, en daar heeft de TomTom natuurlijk geen verbinding met de satellieten. Het duurt niet lang voor ik verdwaald ben, ik zie nergens een weg die me weer bovengronds brengt. Gelukkig zijn de portieren op slot, en ik neem me voor vooral nergens te stoppen, ik vind het hier maar eng! Zo duister en onguur ziet het uit… Ik zie gelukkig ergens kans om te keren –het is niet zo druk hier gelukkig– en vind dan een mogelijkheid om rechtsaf te slaan en bijna gelijk zie ik ook een weg die naar boven loopt. Een zucht van verlichting, ik zie weer lucht! Ik weet gelijk waar ik ben en vind dan al snel de route terug naar het hotel. Daar laat ik de auto weer achter bij de valet parking en zoek mijn weg naar boven. Ook dat gaat niet zonder slag of stoot, want de lift reageert niet. En 31 verdiepingen ga ik echt niet lopen! Gelukkig zie ik dan al snel dat ik mijn pasje voor de kamer moet gebruiken om de lift te openen, blijkbaar werkt de lift ’s nachts met een extra beveiliging. Weer terug op de kamer is het bijna 12 uur, Peter had al eens gebeld waar ik bleef, maar blijkbaar had ik de telefoon niet gehoord. Al met al ben ik toch wel even bezig geweest om de weg terug naar het hotel te vinden! Snel zet ik de vosonic aan om de fotokaartjes te kopiëren en ik laad de batterijen op van de camera en dan duik ik naast Peter het bed in.