Dag 1: Vrijdag 22 mei 2009

✈ Amsterdam – Jacksonville (Florida)

De wekker loopt alweer vroeg af deze morgen, zelfs na een korte nachtrust. Zoals altijd ga ik de laatste avond voor vertrek veel te laat naar bed, omdat ik nog laat bezig was met inpakken. Hoewel ik gisteren de hele dag vrij was –het was immers Hemelvaartsdag– kon ik pas ’s avonds beginnen, omdat ik de rest van de dag nodig had voor het afmaken van de reisplanning. Natuurlijk was die wel al grotendeels klaar, maar ik had nog een paar dingen op mijn to-do lijstje staan. Een drukke agenda in de weken voor onze vakantie heeft me belet om eerder klaar te zijn. Die planning maak ik omdat ik graag goed voorbereid op vakantie ga, ik wil me tijdens de reis niet bezighouden met uitzoeken wat ik wil gaan doen. Ik wil dan vooral genieten. Dat betekent niet dat we ook alles zullen doen dat in de planning is opgenomen, maar wel dat we kunnen kiezen uit een reeks van mogelijkheden die past bij onze stemming en bij het weer. Alle eerdere vakanties hebben ons een aardig idee gegeven van de manier waarop we graag vakantie vieren en de dingen die we leuk vinden om te doen. We houden van afwisseling. Natuur en steden, cultuur en winkelen, en natuurlijk op z’n tijd ook lekker eten. Het is allemaal vertegenwoordigd in de reisplanning. Zo doe ik dat nu eenmaal graag. Maar nu loop ik wel op de zaken vooruit, we moeten immers nog vertrekken, en daarvoor heb je wel een gevulde koffer nodig.

Als ik ben gedoucht en aangekleed ga ik verder met inpakken. Ik moet de toilettassen nog klaarmaken en nog bepalen wat we gaan meenemen aan handbagage. En natuurlijk moeten ook de koffers nog even gewogen worden om niet te worden aangeslagen voor overgewicht. De bagage bestaat uiteindelijk uit 1 grote halfharde koffer die slechts halfvol is met kleding en toilettassen, een superhandige reistas met een dubbele bodem (ook halfvol met kleding), 1 grote reistas van Samsonite met daarin een andere Kipling-reistas met de boeken, de meeste schoenen en een kleinere lege reistas die we op de terugreis als handbagage kunnen gebruiken. We moeten immers ook nog ruimte overhouden voor de gekochte spullen tijdens onze vakantie. Alles past ruim binnen de gewichtsmarges en ik ben er trots op zo licht te hebben gepakt. Even voor 8 uur ’s ochtends bellen we aan bij de buren om nog even onze mobiele telefoonnummers uit te wisselen –zij zullen op ons huis passen en de plantjes water geven– en dan stappen we in de auto.

Vanuit Muiden is het maar enkelen minuten rijden naar het station in Weesp waar we op een rechtstreekse trein stappen naar Schiphol. Bij het station in Weesp mag je gratis parkeren, en dat is wel handig! Het scheelt in elk geval weer dure taxikosten, dat is ons vorig jaar erg tegengevallen. Met de stoptrein zijn we in 25 minuten op de luchthaven, zonder vertraging. We zoeken de United incheckbalie op en sluiten aan in de rij. Bij de balie staan 2 rijen voor de economy klasse. Één rij voor de “bag-drop-balies” waar de koffers moeten worden afgegeven door de reizigers die eerder thuis hebben ingecheckt of bij de machine op de luchthaven, en één rij voor de incheckbalies. Omdat ik nog wil proberen om stoelen te krijgen bij de nooduitgang hebben we niet online ingecheckt en we sluiten dus aan voor de incheckbalies. Voor beide rijen zijn 2 balies open, maar gek genoeg gaat de incheck-rij veel sneller. Na een half uurtje zijn we aan de beurt, terwijl mensen die tegelijk met ons in de andere rij aansloten pas halverwege de rij staan.




Volgens de grondstewardess zijn er geen 2 plaatsen naast elkaar meer vrij bij de nooduitgang, maar ze plaatst ons op de stand-by lijst voor deze stoelen. Mochten ze alsnog vrij komen dan worden we bij de gate omgeroepen. Gelukkig hebben we wel een economy plus abonnement, dus we hebben sowieso zitplaatsen met meer beenruimte. Deze mogelijkheid is ook de reden waarom we bij voorkeur met United vliegen als we naar Amerika gaan, de overige carriers bieden die service (nog) niet.

Na het inchecken gaan we door de douane, ook dat gaat heel vlug, en dan lopen we nog even langs de verschillende winkeltjes. We kopen nog een nieuwe reisstekker en wat tijdschriften en dan gaan we ontbijten bij Café Amsterdam. Hier verloopt de service aanzienlijk minder vlot, de ober heeft er duidelijk geen zin in vanochtend. Hij loopt met een slakkengangetje en we moeten hem alles 3 keer vragen. Eerst om te mogen bestellen, dan waar het drinken blijft en na het eten om te mogen betalen. En dan duurt het ook nog een eeuwigheid voordat we het wisselgeld terugkrijgen. Maar we laten onze dag niet bederven, we gaan immers 3 weken van goede service tegemoet!

Om 11 uur lopen we naar de gate waar we ook alweer snel langs de beveiliging zijn. We moeten weer de standaardvragen beantwoorden en als onze handbagage is gescand nemen we plaats in de wachtruimte. Al snel worden hier onze namen omgeroepen en tot onze vreugde krijgen we hier nieuwe instapkaarten met 2 plaatsen bij de nooduitgang. Jippie!

Om half 12 start het boarden en in no time zit iedereen in het vliegtuig, een Boeing 767-300. We hebben fantastische plaatsen! Met z’n tweetjes naast elkaar, bij het raam en de nooduitgang, bijna gelijk achter de business class. Als de deur van het vliegtuig dicht gaat valt ons op dat het vliegtuig half leeg is en de plaatsen bij de nooduitgang aan de andere kant van het vliegtuig zijn alle vier nog vrij. En tot onze verbazing blijft dat ook na de start zo gedurende de hele vlucht, niemand die op het idee komt hier te gaan zitten.

We vertrekken perfect op tijd, Rond half 1 zitten we al boven de wolken en is er van Nederland nauwelijks nog iets te zien. Helaas is er stevige bewolking gedurende de hele vlucht, van IJsland en Canada is niets te zien. We worden regelmatig voorzien van drinken en de verzorging is goed. Voor Peter hadden we deze keer een speciale maaltijd besteld: low fat en die krijgt hij al snel na de start aangereikt. Die smaakt hem best goed! Mijn maaltijd daarentegen is minder smakelijk, en later blijkt ook dat die slecht valt. Ik krijg er buikkrampen van, wordt misselijk en voel me behoorlijk beroerd. Maar gelukkig is dat na een paar uurtjes ook weer over en dan kan ik zelfs een beetje slapen. Ik kijk de film “Seven Pounds” met Will Smith, maar zet die halverwege weer af omdat ik steeds ervan moet huilen. Dan ga ik maar lezen. Ik heb een paar leuke tijdschriften, waaronder ook mijn grootste favoriet: de Linda. Daar vermaak ik me eerst mee. Ook doe ik wat spelletjes op de IPod en luister naar muziek. Die speciale hoofdtelefoon voor slechthorenden die ik heb gekocht voor de IPod is echt een geweldige uitvinding! Hij werkt ook op het systeem van het vliegtuig en ik kan dus ook goed volgen wat er door de purser wordt omgeroepen.

We landen perfect op tijd op Washington Dulles en doordat we gelijk achter de Business Class zitten zijn we in no time uit het vliegtuig. Dat gaat super snel. We lopen naar de immigratie en daar staat wonder boven wonder nog geen rij. Binnen 5 minuten zijn we erdoorheen. Na de immigratie staan de koffers al op ons te wachten ¬–hoe doen ze dat toch zo snel?– en die moeten we nog door de douane loodsen. Daar staat wel een korte wachtrij maar ook daar zijn we snel doorheen. Dan de koffers weer op de band gooien, door de beveiliging ––waar de langste rij staat– en naar de gate. Er zijn nog geen 25 minuten voorbij als we daar plaatsnemen. Een record voor ons!

Het volgende vliegtuig vertrekt iets later dan gepland, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Het levert ons slechts 5 minuten vertraging op bij de landing. Ook tijdens deze vlucht zitten we weer bij de nooduitgang, maar mijn stoel is waardeloos. Die is aangepast voor de nooduitgang en daardoor is het zitvlak een heel stuk korter en loopt schuin af. Gelukkig duurt de vlucht maar 1½ uur, maar dan ben ik ook blij om weer te kunnen opstaan.

Het vliegveld in Jacksonville is heel klein en ook ons vliegtuig is niet bepaald groot. We moeten dan ook buiten uitstappen en via een gemarkeerd pad naar de terminal lopen. Buiten krijgen we een optater van de warmte en de vochtigheid. Het is gelukkig wel droog, maar de lucht lijkt heel nat. Hoewel we daar op gerekend hebben valt het in de werkelijkheid toch altijd wat tegen. Al snel zijn we bij de bagagebanden. Naast de bagagebanden ligt ook de balie van National en daar staat geen rij. We besluiten dan ook om eerst even de auto te regelen. Bij het invoeren van al onze gegevens gaat Peter even de koffers ophalen en zo slaan we 2 vliegen in 1 klap. We hebben een midsize SUV gereserveerd en leggen uit dat de stoel van de auto voor Peter erg belangrijk is vanwege de pijn. We mogen dan ook verschillende auto’s proberen, de medewerker van National loopt met ons mee. We nemen achtereenvolgens plaats in een Ford Escape, een Toyota RAV4, een Nissan Rogue en een Jeep Patrol. De Ford en de Nissan zitten het lekkerst, maar vanwege de grotere kofferruimte kiezen we voor de Ford. De Escape is het kleinere broertje van de Ford Explorer die we al 2 keer eerder mochten rijden tijdens de vakantie, dus die zal ons best bevallen. We proberen nog een upgrade te krijgen, maar die zijn veel te duur. Voor een klasse hoger moeten we bijna $600 bijbetalen voor 3 weken en dat is ons veel te gortig. Dat ligt duidelijk aan onze slechte timing, Memorial Day Weekend staat voor de deur en op deze vrijdag gaan veel Amerikanen eropuit voor een lang weekend. Er staan inderdaad niet veel auto’s in de garage.

We installeren ons in de auto en als we willen wegrijden ontdekken we dat we geen contract hebben gekregen. Peter loopt nog even terug om dat op te halen, zodat we geen problemen krijgen als we onderweg worden aangehouden en dan gaan we echt op pad. We gaan nog niet meteen naar het hotel maar willen eerst nog even een Walmart opzoeken met ons boodschappenlijstje. De van thuis meegebrachte TomTom brengt ons in no time ernaartoe. Het verzamelen van de boodschappen kost uiteindelijk nog best veel tijd. Die winkels zijn ook zo groooooot…… We gaan kriskras door de winkel en worden door de medewerkers alle kanten opgestuurd, en vooral de verkeerde. Toch lukt het ons om bijna alles te vinden en met een gevulde winkelkar gaan we weer naar buiten. Het is inmiddels bijna half 10 ’s avonds –half 4 ’s nachts Nederlandse tijd– maar we gaan nog niet naar het hotel, we hebben nog één tussenstop te gaan: Applebee’s. Peter verheugt zich al maanden op de eerste riblet platter bij Applebee’s en hij kan niet gaan slapen zonder deze feestmaaltijd. De buffalo chicken tenders nemen we samen als voorgerecht en als hoofdgerecht kies ik de quesadilla burger. Nog nooit eerder heb ik zo’n lekkere burger gehad. Applebee’s blijft echt onze grote favoriet!

En nu vallen onze ogen echt dicht, we zijn doodop en rijden met de TomTom in 1 keer naar ons hotel, het Holiday Inn bij Jacksonville Airport. We ploffen alles neer op de kamer, een mooie schone en ruime kamer, maar jammer genoeg wel erg vochtig. We duiken gelijk het bed in. Lekker slapen!