Dat het gisteravond toch later was dan de andere avonden merk ik vanochtend, het is al half 9 geweest als ik wakker word. Ik ben vannacht nog wakker geweest omdat ik het koud had, alleen een laken op bed is toch te koud voor me. Ik heb een t-shirt aangetrokken en nog een deken uit de kast gehaald, daarna heb ik nog heerlijk geslapen.
Peter slaapt nog als ik opsta, en om hem niet wakker te maken ga ik eerst even met internet aan de slag. Ik maak het reisverslag af en zet de laatste 2 dagen nog even online. Daarna kleed ik me aan en wacht op Peter. Gelukkig gaat het vandaag weer een stuk beter met hem en hij besluit om toch mee te gaan. We gaan er nog een dagje op uit in de Smokies, is het plan.
Het is al kwart voor 11 als we eindelijk in de auto zitten op weg naar het park. In eerste instantie rijden we via de Bypass Gatlinburg voorbij, maar dan realiseren we ons dat we nog geen ontbijt hebben gehad en dat er in het park ook niets te krijgen is. We draaien om en rijden het stadje in.
We parkeren de auto en lopen de hoofdstraat in op zoek naar een goede plek voor een laat ontbijt. Het is al behoorlijk heet zo vroeg op de dag, de zon brandt op de huid. Ik moet dringend een hoedje vinden, want mijn hoofdhuid is al behoorlijk verbrand en ik loop het risico een zonnesteek op te lopen. Niet te vergeten dat de verbranding ook heel slecht is voor de huid en het risico oplevert op huidkanker. Ik kan me overal goed insmeren tegen verbranding. Maar onder de haren is dat natuurlijk niet mogelijk. Ik wist natuurlijk wel al dat mijn haren heel dun zijn en dat ik ook nog eens heel weinig haar heb, maar mijn ijdelheid zorgt ervoor dat ik dat goed kan camoufleren. Verbranding kan ik echter niet voorkomen nu, en dat is nieuw, want thuis heb ik daar niet zo snel last van. Maar thuis ben ik natuurlijk ook niet dagenlang achter elkaar de hele dag buiten.
Al lopend door de hoofdstraat probeer ik een geschikt hoofddeksel te vinden, maar dat lukt niet. Wel vinden we een geschikt restaurantje: Pancake Pantry. Hier is het enorm druk, dus dat moet wel goed eten zijn. Peter gaat voor de beroemde Amerikaanse pannenkoeken met blauwe bessen en ik kies de crêpes naturel met als bijgerecht 2 gepocheerde eieren. Ik vind gepocheerde eieren normaal heerlijk, maar je krijgt ze niet overal. Hier zijn ze wel perfect klaargemaakt, maar worden ze na het koken ingespoten met een soort boter of vet, en dat vind ik echt niet lekker. De Amerikaanse service betekent dat je ze dan ook niet hoeft te betalen!
Omdat het ontzettend koud is in het restaurant maken we snel dat we weer buiten komen, we beginnen zowaar te wennen aan de warmte. Het is gelukkig ook niet zo vochtig hier, dus het is heel goed uit te houden. Onderweg naar de auto verkennen we ook het stadje nog een beetje en kijken we rond in de winkeltjes, op zoek naar een hoedje voor mij. We vinden niets, maar het is wel een leuk stadje om even doorheen te wandelen. Wat wel opvalt is de schoenen die veel inwoners –de werknemers van de winkels en restaurants– van het stadje aanhebben, die hebben een soort van springveer onder de hak. Het ziet er echt niet uit, maar hier is het grote mode blijkbaar. Ach ja, veel mensen zullen hetzelfde zeggen van mijn birkenstock slippers. Die heb ik op de valreep nog gekocht voordat we vertrokken, maar ik heb ze bijna iedere dag aan. Ze lopen heerlijk! De mode in Europa is nu eenmaal anders dan de mode hier.
Als we bij de auto terugkomen is het al half 1 ’s middags. Zo’n rustig dagje is ook wel lekker tussendoor. Toch besluiten we nog even het park in te gaan, maar we kiezen een korte route: de Roaring Fork Nature Motor trail, een hele mond vol voor een korte route die start in Gatlinburg. Zo zit je op de hoofdstraat, en binnen 5 minuten zit je midden in het bos. Het is een heel smalle weg en bijna volledig eenrichtingsverkeer, in totaal is de route maar 5½ mijl lang. Onderweg lijkt het niet druk, maar de parkeerplaatsen bij de verschillende stops op de route zijn toch erg vol. Daar waar mogelijk stoppen we langs de route bij een mooi uitzichtpunt en soms ook vinden we historische overblijfsels van het dorp dat hier in de vorige eeuw was. Het is een mooie omgeving, erg bosrijk en bergachtig. Bij stop #5 parkeren we de auto –illegaal in de berm– voor een wandeling naar Grotto Falls. Het is maar 1,4 mijl lopen, maar de trail gaat grotendeels bergop, behoorlijk steil, door het bos. Wij zijn er eigenlijk niet genoeg voor getraind, en na gisteren is het eigenlijk ook te zwaar voor onze kuiten. We hebben al spierpijn, maar toch geven we nog niet op. We willen ook niet de hele dag in de auto zitten.
De wandeling is zwaar, en eerlijk gezegd ook niet echt de moeite. Het is een kleine waterval en hij kan qua schoonheid niet op tegen alle watervallen die we al gezien hebben. Toch moeten we ook weer naar beneden, nadat we natuurlijk de nodige foto’s geschoten hebben. Foto’s maken kost nog wel wat moeite, want er zijn een paar Amerikanen die geen rekening houden met de rest van de bezoekers en zich egocentrisch gedragen. Peter wordt zelfs boos, en dat gebeurt niet zo snel in dit soort situaties. Maar goed, als het is gelukt beginnen we aan de terugtocht, die minstens zo zwaar is als de wandeling naar boven. De steile helling ligt vol met keien en boomwortels, dus je moet goed uitkijken. Het eist zijn tol op de kuiten en scheenbenen. Onderweg naar beneden krijg ik op een gegeven moment een steentje in mijn slipper –ik had natuurlijk ook gewoon dichte wandelschoenen moeten aandoen– en blijkbaar heeft daar ook een insect op gezeten of zoiets. Ik merk namelijk al snel daarna dat mijn voet pijn doet en als ik kijk zie ik een rode harde plek, het ziet eruit alsof iemand een nickel onder de huid heeft geschoven. Hopelijk levert dat niet een hoop ellende op!
De wandeling naar beneden duurt iets meer dan een half uur en dan zijn we blij weer in de auto te kunnen ploffen. We rijden de rest van de route en maken onderweg nog verschillende stops. Vooral stop #15 met de toepasselijke naam “Place of a Thousand Drips” is erg mooi, heel sprookjesachtig komt water van een steile helling vol met grote bemoste keien naar beneden in heel veel kleine watervalletjes. Mooi!
 |  |
|---|
Aan het einde van de route heeft Peter er geen zin meer in om nog een autoroute te doen, en een lange wandeling zit er ook niet meer in. We besluiten om naar Sevierville te rijden voor de Tanger Outlets, dat is maar 20 minuten rijden hiervandaan. Onderweg passeren we het dorpje Pigeon Forge, dat eigenlijk gewoon een grote weg is met de nodige hotels, winkels en attracties erlangs. Het doet ons denken aan International Drive in Orlando, daar heeft het wel heel veel van weg, sommige attracties zijn hier zelfs hetzelfde. Als we dit zien zijn we blij te overnachten in Gatlinburg, dat vinden we een heel stuk gezelliger. Onderweg halen we nog even een ijsje bij McDonalds, onze eerste van deze vakantie, en dan parkeren we de auto bij de outlets.
Het ziet eruit als een heel grote outlet, met aardig wat winkels. Veel winkels zijn toch steeds hetzelfde, maar hier liggen ook een paar interessante andere winkels. Peter scoort vandaag heel goed, met 2 korte broeken bij Ralph Lauren –het heeft even geduurd, maar ze mogen nu eindelijk korter dan normaal, tot op de knie!– en hij koopt 2 mooie linnen broeken en een polo bij Banana Republic. Nu nog een paar moderne instappers en dan is hij weer up-to-date. Ik vind bij Dress Barn nog een leuke zomerse jurk die ik draag als lange tuniek. We hebben zo ongemerkt toch heel wat gelopen deze middag bij het winkelen, en mijn voet doet steeds meer pijn. Gewoon lopen lukt niet meer, ik kan er niet goed op staan. De stuiver is ook inmiddels uitgegroeid tot een flinke quarter. Als dat maar goed gaat, ik krijg alweer visioenen van een bezoekje aan de ER van een Amerikaans ziekenhuis. Toch nog maar even aankijken, misschien doet een nachtje rust goed.
Na het shoppen zijn we hongerig, het is dan ook alweer half 8 geworden. We besluiten om weer bij Applebee’s te gaan eten, dat blijft toch onze grote favoriet in Amerika. Peter gaat voor een franse uiensoep en een combi van 3 hoofdgerechten, hij kiest voor de mozzerella sticks, de boneless buffalo wings en de quesadilla tower. Ik neem de potato skins als voorgerecht en alweer de quesadilla burger. Ik kan het niet helpen, die is zo lekker! Naast de zelfgemaakte aardbeien limonade die je tegenwoordig in de meeste restaurants wel krijgt is de quesadilla burger de grote culinaire ontdekking van deze vakantie. Smullen maar!
Na het eten rijden we terug naar onze studio waar we nog even tv kijken en ik werk het reisverslag bij. Daarna lees ik nog wat en om half 11 gaat het licht uit. Doodmoe zijn we!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten