Dag 12: Dinsdag 2 juni 2009

Dollywood, Pigeon Forge (Tennessee)

Vandaag is de eerste dag in de vakantie dat we de wekker zetten, we willen namelijk op tijd weg vandaag. De wekker loopt af om half 8 en terwijl Peter nog even blijft liggen –die heeft ook veel minder werk nodig dan ik– spring ik uit bed gelijk onder de douche. Ik heb slecht geslapen vannacht, ik ben veel wakker geweest en heb veel gewoeld –gesjraveld zeggen we in het Limburgs– in bed, net als Peter overigens. Ik neem de tijd om even wakker te worden onder de stromende kraan, dat heb ik even nodig. Na een dik uur is ook Peter wakker en die volgt mijn voorbeeld.

Ik ruim nog even op in de kamer, pak de heuptasjes uit de auto en maak die klaar om mee te nemen. We gaan namelijk naar Dollywood vandaag, een pretpark van Dolly Parton in de Smoky Mountains. Het is onze eerste pretparkbezoek sinds 3½ jaar, na Peter’s hartinfarct hebben we nooit meer een bezocht en de laatste achtbaan hebben we gedaan in Florida tijdens onze vakantie in november 2005. Het is dus ook wel een beetje spannend. Een pretpark betekent ook dat we met minimale bepakking gaan. Die heuptasjes kun je ook in een achtbaan gewoon omhouden namelijk, en dat betekent minder risico op het kwijtraken van spullen. Ik ben ook niet van plan om mijn spiegelreflex camera mee te nemen, ik zou alleen maar bang zijn dat die stuk gaat in een water attractie, in plaats daarvan nemen we de compact camera mee zodat we toch een paar foto’s kunnen maken. Helaas is het kluisje in onze studio te klein om de camera in te bewaren, en ik zoek daarom een ander minder voor de hand liggend plekje om onze achterblijvende kostbaarheden op te bergen.

Om half 10 springen we in de auto. Het park ligt in Pigeon Forge, een dorp verderop, we waren er gisteren ook al. Het gaat open om 10 uur, en vanuit onze studio is het maar een kwartiertje rijden. Natuurlijk moeten we ook nog parkeren en kaartjes kopen. Zoals we dat gewend zijn bij alle andere Amerikaanse pretparken staat gemak en service hier weer bovenaan. Nadat je auto is geparkeerd kun je op de tram stappen die je naar de ingang van het park brengt! Hoe comfortabel! Dan blijkt ook al hoe warm het is, zelfs zo vroeg op de ochtend brandt de zon al goed. Er worden voor vandaag dan ook hoge temperaturen voorspeld: meer dan 90˚F oftewel meer dan 32˚C. Dat belooft wat!

Hoewel het vorige week op het Amerikaanse nieuws was dat de meeste pretparken goedkope kaartjes aanbieden in deze tijd vanwege de economische crisis, is daar bij Dollywood niets van te merken. Er is geen korting te verkrijgen en we moeten het volle pond betalen. Zelfs de AAA-lidmaatschap –de Amerikaanse tegenhanger van de ANWB– levert niets op. In Amerika is een pretpark behoorlijk duurder dan in Nederland, een kaartje kost bij Dollywood $53,50 per persoon. Dat de prijzen hier hoger lagen wisten we natuurlijk al wel van tevoren, dat was namelijk tijdens al onze vorige reizen ook al zo.

Als we binnen zijn pakken we een kaart van het park en bekijken hoe we het snelst bij de eerste achtbaan kunnen komen. Hoewel de meesten rechtsaf gaan zien we een pad lopen dat gelijk bij de houten achtbaan Thunderhead uitkomt, daarvoor moet je wel linksaf slaan. We zijn er al snel en gaan daar in de rij staan. De achtbaan loopt al wel, maar nog met lege karren, Waarschijnlijk nog de dagelijkse testen en misschien ook wel het in de baan brengen van een extra kar. Het lijkt al best druk, er staat een flinke rij, maar als de attractie opengaat slinkt die al snel. Tijdens het wachten bestuderen we de kaart goed om te zien welke attracties er nog meer zijn die we graag willen doen en dan zien we ook de mogelijkheid beschreven om de wachttijden bij attracties te verkorten met Q2Q. Dit spreek je uit als queue to queue [kju toe kju], queue is het Amerikaanse woord voor wachtrij. Daarvoor moet je naar een apart kantoor op het park en we besluiten daar na de eerste achtbaan naartoe te gaan om te informeren hoe het werkt en wat de kosten zijn.

Maar eerst de Thunderhead natuurlijk. Als we in het instapstation zijn is tot onze verbazing de allereerste rij helemaal leeg. Onze eerste rit na 3½ jaar is er dus één op koppositie! We nemen plaats en al snel gaat de trein via een snelle bocht naar de eerste heuvel. En dan gaat het los! Ik geniet met volle teugen, wat een prachtige baan. Het is wel een van de betere houten achtbanen die we ooit gedaan hebben. Een prachtig parcours met enorm veel snelheid en heel veel airtime. Whoooooaaaaa! Hij is helemaal super, wat een geweldige baan om mee te beginnen, ik kan er niet over uit! Peter vond hem ook geweldig, de houten banen zijn ook zijn grote favoriet, maar ik merk dat hij wel even moet bijkomen. Niet alleen is hij weer ouderwets misselijk geworden –dat vereist wel weer wat nieuwe training– maar ook de spanning was toch wat veel, hij heeft zich daardoor helemaal verkrampt. Maar: hij vond het wel de moeite waard!

Na deze baan lopen we naar het Q2Q-kantoortje in het eerste gedeelte van het park en we laten ons uitleggen hoe het werkt. Je krijgt een apparaatje ¬–de Q-bot– dat lijkt op zo’n apparaatje dat je krijgt in een restaurant dat vol zit en je moet wachten op een tafeltje, maar dan met wat meer knopjes. Met de Q-bot kun je een aantal attracties –alleen de meest populaire– reserveren, maar wel steeds 1 tegelijk. Op de Q-bot kun je zien hoe laat het is, en voor welke tijd je de betreffende attractie kun reserveren. Op dat tijdstip, of daarna ¬–je hoeft je dus nooit te haasten– mag je dan via een aparte ingang bij de attractie melden en kun je meteen vooraan in de wachtrij plaatsnemen. De Q-bot trilt ook op dat tijdstip, dus je hoeft niet steeds op te letten. Het heeft ook een handige lus waarmee je het ding kunt vastmaken aan de lus voor je broekriem. Bij de attractie wordt jouw Q-bot uitgelezen en vanaf dat moment kun je de volgende attractie weer reserveren. De kosten vallen ook enorm mee: het kost $15 voor de eerste persoon en daarna $5 per persoon extra, tot een maximale groepsgrootte van 6. Met z’n tweetjes betalen we dus $20 voor de hele dag. Eigenlijk moet je nog steeds wachten, alleen kun je tijdens het wachten iets anders gaan doen, we voorkomen daarmee dus dat we lang hoeven te staan. Voor ons heel handig dus, en we nemen er dan ook één. Peter kan niet zo lang stilstaan omdat hij daarvan altijd veel pijn krijgt, beweging gaat hem gemakkelijker af.

Behalve de attracties kun je met de Q-bot ook stoelen reserveren voor een aantal shows, dat moet je doen vanuit het kantoortje met behulp van een computer. Op dinsdag hebben een aantal shows een rustdag, waaronder ook de grootste en de nieuwste –jammer!– en wij kunnen dus maar 2 shows vastleggen. Een daarvan valt af omdat we dat niet zo leuk vinden, maar Dreamland Drive In lijkt ons wel wat, dat is een show met liedjes uit de 50-er en 60-er jaren. We reserveren die voor 16.00h vanmiddag.



Daarna gaan we het park verder verkennen. We lopen eerst naar River Rampage, een wildwater attractie met de ronde bootjes. We reserveren met de Q-bot en we hoeven maar 10 minuten te overbruggen. Die brengen we door met het rondkijken in de omgeving van de attractie. We belanden in een bootje met 4 pre-teens –een prachtig Amerikaans woord voor een leeftijd waarvoor ik geen goede Nederlandse naam weet– en hebben veel lol onderweg. Er zitten een aantal spannende stukken in de route, en we worden allemaal flink nat. Peter en zijn buurjongen hebben samen het meest te verduren, maar niemand wordt gespaard. Een leuke attractie!

Naast River Rampage ligt de Country Fair, dit staat vol met kermisachtige attracties. Hier staat ook de Dizzy Disk, die heb ik gereserveerd voor mezelf. Het is een ronddraaiende schijf die tegelijkertijd over een soort rail ¬–halfpipe– glijdt. Je kunt het vergelijken met een schip dat swingt van links naar rechts en weer terug, maar dan draait het schip ook nog rond als het ware. Niets voor Peter dus, die zou er groen en geel uitkomen, maar ik vind zoiets prachtig.

We vervolgen onze route door het park tegen de klok in, onderweg reserveren we de attracties die op de route liggen. De reserveringstijd ligt steeds maar 10 minuten in de toekomst, je hoeft dus niet langer dan 10 minuten te wachten voordat je erin kan, en dat blijft de hele dag zo blijkt later. Handig, ook wanneer Peter een attractie niet kan of wil doen, hij hoeft dan nooit lang op mij te wachten.

Daarna lopen we via Craftsman’s Valley –een “straat” waar allerlei oude ambachten worden bedreven– naar de Tennessee Tornado, onderwijl genietend van de mooie gebouwen die hier staan en de spullen die hier worden gemaakt en te koop aangeboden. Zo zien we o.a. een werkende molen, een leerlooier, een (western)hoedenmaker, een glasblazer en een werkplaats waar houten koetsen worden gemaakt. Interessant en leuk om te zien! Peter eet intussen een broodje worst en we vullen onze vochtbehoefte aan.

Aan het einde van Craftsman’s Valley vinden we Blazing Fury, een indoor rollercoaster met water. We weten niet goed wat we ervan moeten verwachten en vragen een Amerikaanse vrouw die er net uitkomt hoe het was. Volgens haar is het een rustig ritje met drie onverwachtse drops en als je achterin gaat zitten word je niet zo nat. We gaan dus in de rij staan allebei, dat kunnen we wel aan! Ze heeft niets teveel gezegd. Het is gewoon een rustig ritje langs allerlei donkere passages waar verschillende verhaaltjes worden uitgebeeld. Er zitten leuke effecten in en de onverwachtse drops zijn wel leuk. De laatste drop eindigt inderdaad in het water, maar we worden niet heel erg nat. Grappig gemaakt!



De Tennessee Tornado doe ik even alleen, Peter wil eerst nog even bijkomen van de vorige achtbanen. Met de Q-bot ben ik er immers zo doorheen en hoeft hij ook niet zo lang te wachten. Ik vind het een leuke baan, met lekker veel snelheid, en de loopings gaat ook mooi soepel. Geen hoogstandje, maar wel oké.

Na de Tennessee Tornado lopen we via de Wilderness Pass naar de River Battle, dit is de nieuwste attractie van het park. Leuk gedaan, het doet de naam eer aan. Het is namelijk een strijd tussen de mensen in de attractie en de mensen aan de kant. In de attractie heb je namelijk de controle over een waterkanon, maar langs de kant vind je ook een heleboel waterkanonnen. Zo kun je elkaar dus lekker nat maken! Wij lopen op gepaste afstand, veilig om niet nat te worden, maar ondertussen genietend van de prettige gestoorde mensen die met elkaar in strijd zijn.

We hebben intussen gereserveerd voor de attractie Mystery Mine, de volgende attractie op de route, en ook behoorlijk nieuw. Het is wel een apart soort achtbaan en als Peter die ziet besluit hij om toch mee te gaan. Je zit met 2 keer 4 mensen achter elkaar in een kar en de baan heeft een aantal heel korte bochten en loopings. De start is verrassend, als je de baan buiten ziet heb je namelijk niet door dat je ook een gedeelte van de baan in het donker aflegt, de effecten zijn wel apart. We vinden de baan niet echt comfortabel, hij is hard en abrupt, en je hoofd slingert tussen de beugels. De looping gaat heel langzaam waardoor je in de beugels valt en dat doet pijn aan de schouders. Leuk voor de ervaring, maar niet voor herhaling vatbaar. Het is niet de categorie achtbanen die ons het meest bekoort.

Daarna nemen we even pauze met wat drinken en we zitten even in de schaduw om bij te komen. We komen nu weer langs de Thunderhead achtbaan en we reserveren die nog een keer. In eerste instantie zou ik er deze keer alleen in gaan, maar Peter besluit toch mee te gaan. Een houten achtbaan heeft een grote aantrekkingskracht op hem! Deze keer zitten we helemaal achterin de baan, en daar voelen we de airtime en de g-krachten nog beter, het is echt een superbaan!

Nagenietend lopen we daarna naar het begin van het park, we hebben nog ongeveer een uurtje totdat de show begint die we hebben gereserveerd. We nemen een kijkje in de grote souvenirwinkel van het park en daar vind ik eindelijk een leuke hoed om mijn hoofd te beschermen tegen de zon. Ook vinden we een leuk Dollywood-ornament voor de kerstboom. Als we zijn uitgewinkeld kopen we een ijsje –het ijs wordt ook ambachtelijk gemaakt in het park– en gaan daarmee op een schommelbank zitten. Het is leuk om te kijken naar de mensen die hier voorbij komen. Ik weet zeker dat als wij in Amerika zouden wonen we ook een huis zouden hebben met en grote veranda en een schommelbank. Heerlijk! Het ijs smaakt trouwens voortreffelijk. Ze verkopen hier de smaak “mint-chocolate-ship” en dat is vergelijkbaar met een soort After Eight smaak. Als ik dat eet moet ik altijd aan mijn oma denken. Fijne herinneringen! Deze smaak at ik in 2002 voor het eerst in de Grand Canyon en daarna ben ik hem nooit meer tegenkomen tot deze reis, nu in het Zuidoosten komen we het op verschillende plekken tegen. Lekker!

Als we het ijsje op hebben is het tijd om naar de show te gaan, de plaatsen zijn gereserveerd dus we hoeven niet heel vroeg te zijn. Dat is gemakkelijk. Gereserveerde plekken betekent ook de beste plekken in het theater, we zitten echt fantastisch en hebben goed zicht op het podium.

De show is een musical en gaat over een periode van de jaren 50 en 60, waarin je een groep high-school kinderen ziet opgroeien en volwassen worden. Het verhaal wordt uitgebeeld door verschillende bekende liedjes uit die periode. Het is erg leuk gedaan, de groep is heel enthousiast in zingen en dansen en dat maakt het extra leuk om te kijken, je krijgt bijna zin om mee te doen. Het is ook niet bepaald een korte show, hij duurt maar liefs een uur.

We zijn nu weer lekker uitgerust en gaan na de show aan het laatste rondje pretpark beginnen. Onderweg doen we de leukste attracties nog een keer en ook nog een paar attracties waar we nog niet aan toekwamen. Helaas is de slidewinder gesloten, het had ons wel leuk geleken om in een grote rubberen band een glijbaan af te gaan. Onderweg zien we nog een mooie demonstratie glasblazen en Peter blijft gebiologeerd kijken, er wordt veel bij uitgelegd. Er ligt ook een winkel naast waar je de gemaakte spulletjes kunt kopen. Alles dat hier wordt verkocht is gemaakt in het park. Ik vind er nog een prachtige ketting ¬¬–ik ben echt dol op die glazen hangers– in de mooie kleuren zwart met goud en een boekenlegger.

Halverwege de Craftsman’s Valley ligt ook Daredevil Falls, een waterattractie met een flinke drop. Peter is er dol op, en hij slaat ook deze niet over. Ik pas, en kijk op veilige afstand toe. Daarna doe ik nog een keer de Tennessee Tornado en we sluiten de dag af met de Thunderhead. Peter slaat deze ronde over, hij heeft zijn portie wel gehad, maar ik geniet nog even met volle teugen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. De Thunderhead doe ik zelfs nog twee keer, één keer helemaal voorin en één keer helemaal achterin. Heerlijk!

En dan is het tijd om het park te verlaten. Het is inmiddels kwart over 6 en over 3 kwartier gaat het park dicht. Met de tram worden we weer naar onze parkeerplaats gebracht. Om half 7 stappen we in de auto en daar zien we dat het nog steeds 32˚C is buiten. Hoe warm is het vanmiddag dan wel niet geweest? We zeggen steeds dat we blij zijn dat het niet meer zo warm en vochtig is als in Charleston, maar misschien zijn we er wel veel meer aan gewend en kunnen we er beter tegen.

Vanuit het pretpark rijd ik eerst nog even naar de outlet. Ik had gisteren namelijk ook nog een witte rok gekocht, maar daar had ik weer spijt van en ik wil hem even terug brengen. Gelukkig ligt de outlet vlakbij het park. Daarna zijn we hongerig en we zoeken een plek om te eten. Tegenover de outlet ligt een Long Horn Restaurant. Deze keten zijn we al vaker tegengekomen langs onze route, maar we hebben er nog nooit gegeten. De parkeerplaats staat al goed vol, dus het zal er best goed eten zijn.

En dat bleek een goede keuze! We hebben gesmuld. Alle Outback-lovers moeten hier beslist eens gaan eten. Wij vinden vooral de keuze aan bijgerechten hier veel beter en gezonder. Peter start met een uiensoep en ik heb een salade van jonge sla met fruit, noten en feta en een dressing van framboos. Die was zo lekker dat we alleen al daarvoor beslist nog eens terugkomen! Als hoofdgerecht kiezen we allebei een filet mignon, medium gebakken, met pilav-rijst. Als bijgerecht neemt Peter gebakken uien en ik ga voor de asperges. Hoewel de steak eerst doorgebakken wordt geserveerd, wordt dat prima opgelost, zoals de service betaamt. De manager bemoeit zich ermee en brengt ons tussendoor alvast een kleine portie rijst en asperges zodat we niet zo lang hoeven te wachten, hij vindt het blijkbaar vervelend dat we geen borden voor ons hebben. Grappig! De steak is echt enorm lekker en heel mals, de rijst smaakt overheerlijk en ook de asperges zijn een goede keuze. Lekker gezond gegeten vandaag!

Na het eten zoeken we nog even een supermarkt op om onze koelbox te vullen, vlakbij ligt een Walmart. We kopen yoghurt en smoothies voor ontbijt, wat jus d’orange en chocolademelk en wat winecoolers voor ’s avonds. Die zijn zo lekker! Een aanrader: Wild Berries van Seagram’s. Kon ik die thuis maar kopen…. Ik ga ze zeker missen. We “verschonen” onze koelbox, wat betekent dat we het water eruit laten lopen en 2 nieuwe zakken ijs erin doen. We kunnen nu weer even vooruit. Daarna gaan we nog snel even de auto voltanken, zodat we daar morgen niet aan hoeven te denken voordat we de Smokies ingaan. En dan op naar onze studio! Het is al half 10 geweest als we daar aankomen. En dan te bedenken dat we eigenlijk nog een wasmachine hadden willen draaien, dat moet nu maar wachten tot morgen. We zijn doodmoe en zoeken lekker ons bedje op!