Dag 10: Zondag 31 mei 2009

Cherokee (North Carolina) – Smoky Mountains National Park – Gatlinburg (Tennessee)

Ik val in herhaling, maar ook vandaag was ik weer wakker om 8 uur en Peter volgt niet veel later. Het ochtendritueel volgt, en om half 10 zijn we klaar voor de dag. Peter heeft nog even ontbeten in het hotel, maar dat stelde niet zoveel voor volgens hem.

Vanuit Cherokee zit je zo in het Great Smoky Mountains National Park, als je tenminste de goede weg neemt. TomTom zat er deze keer helemaal naast en het volgen van de verkeerde route kost ons meer dan een half uur. Als we op de goede weg zitten stoppen we als eerste bij het Oconaluftee Visitor Center, hier vragen we een ranger om informatie, en ik hoop een boekje en een startpakket van de Smoky Mountains met kaarten, routes en beschrijvingen.

In het bezoekerscentrum merkt Peter dat zijn tas aan de onderkant nat is, en vraagt zich af hoe dat komt… In de auto staan onze tassen op de grond achter de stoel, dat zou een droge plek moeten zijn. Terwijl ik nog even rondneus gaat hij even polshoogte nemen.

Terug bij de auto merkt hij dat de tap van de koelbox is los gegaan, al het smeltwater is via de zitting van de achterbank –we parkeren de koelbox op de zitting in de gordels, zodat we er onder het rijden ook goed bij kunnen– doorgesijpeld naar de bodem van de auto. De zitting en de bodem zijn dus nat, heel erg nat! Gelukkig bestaat de zitting uit 2 gedeeltes, en is het andere gedeelte –waar onze reispapieren en kaarten altijd liggen– droog gebleven. Een geluk bij een ongeluk! Er is alleen water gelukt, dat droogt vanzelf wel weer, gelukkig hebben we het redelijk snel ontdekt. Na deze ochtendperikelen vervolgen we onze route over de Newfound Gap Road in de richting van Gatlinburg. De volgende stop is Mingus Mill. Een fotogenieke plek!



Daarna volgen verschillende uitzichtpunten en na ongeveer 15 mijl rijden we de route naar Clingman’s Dome op. Het is 7 mijl tot aan het einde, en dan is het nog ongeveer 800ft naar de uitkijktoren. En niet zomaar 800ft, de route gaat steil omhoog. Het kost ons allebei veel energie om boven te komen, maar het uitzicht is er wel mooi. Dit punt wordt overigens druk bezocht, er lopen hier heel wat mensen, maar niet genoeg voor een wandelfile. Ook de route terug kost ons veel energie, we voelen het goed in onze benen. Met dit soort paden voel ik meteen mijn oude shinsplint opspelen en mijn scheenbenen doen zeer! Vooral de route naar beneden gaat lastig. Eenmaal beneden merken we allebei dat het eigenlijk iets teveel van het goede was. Gelukkig zijn er geen andere wandelingen gepland, alleen nog wat stops langs de route.



We rijden weer terug naar de Newfound Gap road en rijden verder in de richting van Gatlinburg. Er volgen nog verschillende stops bij uitzichtpunten. Newfound Gap Overlook, Morton Overlook en Chimney Tops Overlook zijn enkele voorbeelden. Het uitzicht is erg mooi! Het is dan ook weer een prachtige dag, we boffen echt met de temperatuur. Zelfs boven in de bergen is het heel aangenaam. In het dal is het ongeveer 25 à 26 graden, bij de uitkijkpunten is het gemiddeld 19 à 20 graden. Heerlijk dus! En de vochtigheid valt erg mee, het is gewoon heerlijk!



Als we aan het einde zijn van de Newfound Gap road stel ik voor om Gatlinburg in te rijden en een hotel te zoeken. In Gatlinburg kunnen we dan even iets eten, er zijn vast genoeg restaurants, en dan met de laptop even kijken naar een geschikte plek om te overnachten. Misschien Townsend? Het gaat zo slecht met Peter dat we echt even wat rust moeten inbouwen. Hij wil mij niet tot last zijn, maar we zijn natuurlijk ook samen op vakantie. Dan schrappen we maar plannen, het moet voor ons beiden wel leuk blijven. Na een kort overleg accepteert hij dankbaar.

We zijn al snel in Gatlinburg en zijn verrast door de gezelligheid in het stadje. Het spreekt ons wel aan! Het is er heel levendig en er is van alles te doen, ook al is het veel kermisachtig vertier en kitscherig vermaak. Toch wel gezellig! Ook zien we verschillende kabelbanen, ook leuk toch? We rijden naar het Hardrock Café, dat is een must op onze vakantie. We zijn immers lid, en sparen de punten. Het is altijd leuk om er een op te zoeken. En het eten is er ook nog eens prima!

Peter bestelt de Haystack salade en ik ga voor de Jumbo Combo, een combinatie van mijn favoriete voorgerechten. We laten het ons goed smaken! Intussen zoeken we met de laptop naar een geschikte plek om te overnachten. We hebben inmiddels besloten om gewoon in Gatlinburg te blijven, we vinden het plaatsje wel leuk voor een paar dagen. Rust vinden we vanzelf wel in de Smoky Mountains. Via Hotwire vinden we een aanbieding van $67 per nacht voor een condo met 3½ ster, dat is vergelijkbaar met een Hilton bijvoorbeeld. Niet duur! We boeken die ter plekke en komen terecht in het Westgate Smoky Mountains Resort, waar we een kleine, maar comfortabele studio krijgen. Er is een klein keukentje en een kleine zithoek. Jammer genoeg moeten we het doen met een Queen size bed, we hebben liever een King, maar dit zal ook wel gaan.

Het duurt even voordat we zijn ingecheckt, onze reservering is nog niet binnen. Daar moet dus even voor worden gebeld, maar dan kunnen we in onze kamer terecht. We worden begeleid door iemand met een golf-cart die ons naar onze studio brengt, dat is nog wel even rijden en gaat behoorlijk bergop. Het ziet er mooi uit hier! Onze begeleider legt ons alles uit in het huisje en wijst ons waar we alles kunnen vinden en hoe het hier werkt. Zo heb je hier niet dagelijkse verschoning van handdoeken, maar ligt er een voorraadje in de badkamer. En ’s ochtends moet je zelf het bed opmaken. Op elke 4e dag komt er iemand van housekeeping voorbij. Op zich prima, dat bed opmaken lukt ons vast wel, al staat het met 2 kanten tegen een muur aan. De kamer is netjes, maar wel erg klein en donker en heeft helaas geen enkel uitzicht. De voorzieningen zijn wel goed, op elke verdieping staat een wasmachine en wasdroger die je deelt met 2 appartementen op de verdieping. Handig!

Als we zijn geïnstalleerd in het huisje legt Peter zich op bed en kijkt tv, hij heeft echt even rust nodig. Ik ga wat lezen en werk het reisverslag bij. Om even over 7 ga ik er weer op uit, alleen deze keer, om de zonsondergang in de Smoky Mountains te ervaren. Ik ben van plan om naar Clingman’s Dome te rijden en eventueel naar Morton overlook, ik wil even kijken waar ik het mooiste uitzicht heb.

Onderweg stop ik nog een paar keer langs de route voor uitkijkpunten en een stop bij de rivier. Daarna rijd ik door naar Morton Overlook, het is ongeveer 8 uur als ik daar aankom. Er is nog niets te zien van roze of rode wolken, maar het duurt dan ook nog 3 kwartier voordat de zon ondergaat. Het is wel duidelijk dat je hier de zonsondergang goed kan zien, maar of het ook het mooiste plekje is? Ik rijd dus nog even door naar Clingman’s Dome, maar daar aangekomen blijkt al snel dat je hier de toren moet beklimmen om de zon te kunnen zien ondergaan, en dat gaat echt niet meer lukken. Ik rijd dus maar beter terug naar Morton Overlook.



Daar weer aangekomen is het inmiddels even over half 9, en de lucht is al roze gekleurd. Het is er inmiddels al aardig druk, er zijn meer mensen op het idee gekomen om hier de zonsondergang te bekijken. De zon zakt steeds dieper en de lucht kleurt verder roze. Als de zon is verdwenen achter de bergen beginnen een paar mensen zowaar te klappen. Vreemde gewaarwording… Helaas is de kleur van de lucht niet zo spectaculair als ik gehoopt had. Natuurlijk maak ik nog wel de nodige foto’s, maar even voor 9 uur is de parkeerplaats weer leeg en ga ik weer terug naar het dorp.

Ook in het donker laat de New Found Gap road zich goed rijden, het is heel goed te doen. Met een muziekje erbij is het zelfs wel relaxt. Helaas heb ik een zeer trage Hummer voor me die blijkbaar erg bang is op de route te rijden. Zijn of haar voeten liggen continu op de rem en de auto gaat veel langzamer dan de maximum snelheid. Hoewel er regelmatig staat aangegeven dat langzame auto’s de pull-outs moeten gebruiken om anderen te laten passeren is deze chauffeur dat duidelijk niet van plan. En inhalen is geen optie, daarvoor slingert de weg veel te veel. Om me er niet aan te irriteren rijd ik dan maar zelf even een parkeerplaats op en neem even pauze, daarna heb ik even de weg voor mezelf. Een kwartier later kom ik de auto weer tegen, en dan heb ik nog wel meer dan 5 minuten gewacht voordat ik verder reed. Kun je nagaan hoe langzaam die ging. Maar goed, we zijn nu bijna aan het einde. Bij Gatlinburg neem ik de expressway die om het plaatsje heen gaat, ik moet immers niet in het plaatsje zelf zijn maar bij het resort dat aan de andere kant lig. Met deze route kom ik daar sneller, en dan ben ik ook die langzame auto kwijt.

Het is inmiddels half 10 als ik weer bij het resort ben. Ik stop nog even bij de receptie om te vragen of het mogelijk is om een grotere studio te krijgen met een mooier uitzicht, maar dat lukt niet. Het resort is volgeboekt. Morgen kunnen we wel een andere kamer krijgen, maar moeten daar dan $80 per nacht voor bijbetalen, en dat vind ik veel te veel! Belachelijk trouwens wel, want bij Hotwire heb ik deze boeking gemaakt omdat bij de specificaties stond dat we een condo zouden krijgen met een aparte slaapkamer, in plaats daarvan hebben we een studio gekregen. De prijs is nog steeds wel goed, maar de deal wordt wel een stuk minder gunstig als we hadden verwacht. En het is ook de eerste keer dat we merken dat er verschil wordt gemaakt tussen mensen die boeken via hotwire of via de eigen site. Maar goed, we houden het hier prima uit de komende nachten, het was alleen leuk geweest als we wat meer uitzicht hadden gehad en een aparte slaapkamer. Ook informeer ik naar de mogelijkheden van internet en ik krijg een informatieblad mee waarop staat hoe ik toegang kan krijgen en wat de kosten zijn. In het winkeltje van het resort stop ik nog even om te kijken of het mogelijk is om postzegels te kopen, maar dat gaat niet lukken. Daarvoor moeten we echt bij het postkantoor zijn.

Dan rijd ik naar het huisje, dat bovenop de berg ligt. Ik weet nog wel waar ik ongeveer moet zijn, maar als ik in het straatje aankom weet ik niet meer welk nummer ik moet hebben. Alle gebouwen zijn identiek aan elkaar en ik zoek me wezenloos. Wat was het nummer ook alweer. Op de sleutel staat geen nummer helaas, dus dat helpt me niet. Ik weet nog wel de laatste nummers, maar niet meer de eerste, en dat is cruciaal om het juiste gebouw te vinden merk ik nu. Ik stuur Peter dan maar een sms’je om het nummer te achterhalen en dat werkt, ik blijk te ver zijn doorgereden.

In de studio nestel ik me op de bank met een winecooler (heerlijk!) en de laptop en werk verder aan mijn verslag. Om even over 11 uur kruipen we in bed en gaan lekker slapen.