Dag 13: Woensdag 3 juni 2009

Smoky Mountains (Gatlinburg, Tennessee)

Na de vermoeiende dag gisteren slapen we vandaag lekker uit, althans dat was het plan. Dat plan mislukt voor mij een beetje, want ik ben al wakker om kwart over 7. Ik sta maar op en ga in het kleine keukentje –om Peter niet wakker te maken– mijn reisverslag van gisteren bijwerken op de laptop. Na een uurtje maak ik voorzichtig een beetje licht, want ik wil eigenlijk ook alvast de eerste wasmachine aanzetten. Gelukkig slaapt Peter gewoon door. Ik verzamel eerst de witte was en zet de eerste machine aan. Wel handig, zo’n wasmachine en droger in het huisje. Het is een veel uitgebreidere machine dan de machines die we gewend zijn tijdens onze vorige reizen in de hotels, en ze zien er ook gloednieuw uit. Je kunt verschillende programma’s kiezen en ik moet de machine dan ook even bestuderen om te kijken welke instelling ik het best kan kiezen.

De Amerikaanse machines zijn enorm snel, veel sneller dan de Nederlandse machines, volgens mij loopt een uitgebreid programma maar een half uur. Ik heb niet veel mogelijkheden om de was op te hangen, dat is ook helemaal niet gebruikelijk in Amerika, dus ik moet wel alles in de droger doen. Gelukkig biedt ook die de keuze uit verschillende programma’s en ik kies er een die niet te warm droogt en een kreukherstellende functie heeft. Het duurt dan wel iets langer, maar ik loop niet het risico dat onze goede shirtjes krimpen.

Om ongeveer half 10 komt Peter ook langzaam in het land der levenden, die heeft lekker lang uitgeslapen vandaag. Ik heb net de tweede wasmachine aangezet met bonte was en rondt mijn verslag van gisteren af. Daarna ga ik onze spullen een beetje opruimen. Ik heb gisteren de papieren uit de auto meegenomen –dat was hard nodig, het leek alsof er een bom was ontploft– en ga die sorteren. Wat wil ik bewaren en wat kan ik weggooien? Wat heb ik nog nodig en wat kan in het archief? Bovendien wil ik onze gekochte spulletjes en souvenirtjes ook een beetje verzamelen, nu hebben we overal wat in zitten. Ik heb een paar tassen van de outlet daarvoor bewaard zodat ik het overzichtelijk kan houden. Pas aan het einde van de reis ga ik al onze spullen weer verdelen over de koffers, dat is nu nog niet handig.

Peter heeft zich inmiddels al gedoucht en kijkt een film op tv. We ontbijten samen even en dan ga ik me ook klaarmaken voor de dag. Als alles is opgeruimd en de laatste was is gedroogd is het inmiddels alweer ruim 12 uur geweest. We ruimen de kamer op, maken het bed en leggen de laatste shirtjes nog even na te drogen op bed, daarna stappen we in de auto.

Vandaag gaan we de laatste dag –of beter gezegd middag– besteden in het Great Smoky Mountains National Park. We willen de scenic route door Cades Cove rijden en de weg ernaartoe, Little River Road en Laurel Rd, zijn ook scenic routes. De eerste stop is bij de trail naar Laurel Falls, volgens de brochure één van de mooiste watervallen in het park. De parkeerplaats is helemaal vol, dus we moeten even wachten tot er een auto wegrijdt. De trail naar de waterval is 1,3 mijl, dat is ongeveer 2 km lopen. Het pad is in tegenstelling tot de route naar Grotto Falls volledig geasfalteerd en gaat iets minder steil omhoog. We lopen door een bos maar vlakbij de waterval zijn er door de bomen een paar uitkijkjes met een mooi uitzicht over de bergen. Aan het begin van het pad worden we enkele keren gewaarschuwd door voorbijgangers dat er ongeveer halverwege aan de rechterkant van het pad een ratelslang is gesignaleerd. We kijken continu of we hem zien liggen, maar we vinden hem niet. We durven bijna niet te stoppen met lopen, bang dat we zijn dat we door de slang te grazen worden genomen. De ratelslang is een giftige slang, dus voorzichtigheid is wel geboden.



Onderweg komen we langs een groot gedeelte bos waar brand heeft gewoed. Er is een pad met verbrande bomen en alle begroeiing op de bodem is verdwenen, de meeste bomen die nog staan zijn tot 1 meter hoogte verschroeid. Het is een bijzonder gezicht en het doet me denken aan het boek “de Rookspringers”, “the Smokejumpers” in het Engels. Dat gaat namelijk over brandweermannen die met vliegtuigen in het midden van een bosbrand worden gedropt met de bedoeling de brand te stoppen en zichzelf een weg eruit te slaan. Het is een prachtig verhaal en ik kan het bijna voor me zien in dit bos. Ook ruiken we nog echt brand, het lijkt wel alsof het nog maar kort geleden is gebeurd.

Onderweg naar boven betrekt de lucht steeds verder en het wordt steeds donkerder. We horen onweer in de verte, en hoe dichter we bij de waterval komen hoe harder het onweer klinkt. We lopen er duidelijk op af en zijn er helemaal niet gerust op. Daarnaast verwachten we dat het elk moment kan gaan regenen, en daar zijn we niet op voorbereid. We hebben geen paraplu, geen jas en mijn tas is niet waterdicht. Als dat maar goed gaat. Toch keren we ook niet om, we hebben bijna 40 minuten gelopen om bij de waterval te komen. Eenmaal bij de waterval maken we snel een paar foto’s, we willen geen tijd verliezen. Het is inderdaad een heel mooie waterval, met een klein basin waar je doorheen kan waden en waar een bruggetje overheen is gebouwd. Onder de brug ligt ook water en dat loopt naar de volgende waterval waar je bovenop kijkt. Helaas lukt het niet om de onderste waterval op de foto te zetten, maar de bovenste waterval alleen is ook de moeite waard. We keren daarna snel weer om op weg naar beneden, gelukkig loopt dat een heel stuk sneller.

Op ongeveer tweederde van het pad zien we opeens een aantal mensen bij elkaar staan, ze staan allemaal naar boven te kijken naar de top van de helling. Het blijkt dat daar een moederbeer loopt met haar jongen. Een machtig gezicht is dat! Gelukkig zijn we op veilige afstand, want een moeder met haar welpen is niet te vertrouwen. We zien minstens 3 welpen, maar het kunnen er ook 4 zijn geweest. Peter wordt er een beetje zenuwachtig van en dringt erop aan om weer verder te lopen. Ik heb wel een paar foto’s gemaakt, maar ik wilde eigenlijk nog even mijn lens wisselen. Dat vond Peter niet zo’n goed idee, dus ik heb het daar maar bij gelaten. Ik ben wel helemaal opgetogen, we hebben eindelijk beren gezien deze vakantie!

Gelukkig komen we droog beneden. We stappen weer in de auto en vervolgen onze route. Kort na de parkeerplaats zien we een auto heel langzaam rijden en hij wijst naar rechts in het bos. Dan zien wij het ook: een beer! De tweede keer deze vakantie! Hij loopt rustig door het bos en lijkt alleen te zijn, hij heeft helemaal geen aandacht voor ons. Door de vele bomen is het heel lastig om foto’s te maken, ik denk niet dat hij er duidelijk op staat. De beerscore gaat verder omhoog. Jippie! Het zijn zo’n prachtige beesten om te zien.

Als we weer verder rijden begint het opeens te regenen, zoals we eigenlijk al hadden verwacht. Gelukkig zitten we droog in de auto. Het regent niet al te hard, zodat we nog steeds kunnen genieten van de mooie omgeving. De route loopt langs een riviertje langzaam omhoog en vanuit de bergen zien we de nodige stroompjes in het water uitkomen. Na bijna 40 kilometer rijden komen we bij het begin van de Cades Cove Loop, een eenrichtingsweg door de vallei van 11 mijl. Langs deze route zijn ook weer een aantal bezienswaardigheden, vooral oude gebouwen die zijn ontstaan in de 19e eeuw toen zich hier een gemeenschap heeft gevestigd. Bij de eerste stop wordt het opeens droog, op het moment dat ik wil uitstappen valt er geen druppel meer. Goed getimed dus!

De omgeving is prachtig, de bergweides met de groene bergen op de achtergrond zijn erg fotogeniek. Prachtig is die combinatie van al die verschillende kleuren groen. Het is wel heel druk langs de route, af en toe rijden we in file op weg naar de volgende stop, maar er zijn ook stukken waar we nog het gevoel hebben alleen op de wereld te zijn. We stoppen bij verschillende uitzichtpunten en bij een paar kerkjes met kleine begraafplaatsen erbij, daar heb ik toch iets mee. Die witte kerkjes steken zo mooi af bij de omgeving, ik vind het een mooi gezicht. Ook stoppen we nog even bij de molen, maar daar zijn zo enorm veel muggen dat het niet leuk is. Het is niet echt heel warm met ongeveer 25˚C, maar wel heel erg benauwd en vochtig. Het voelt daarmee veel warmer dan gisteren, een heel vreemd gevoel! We stappen dan ook weer snel in de auto en rijden verder.





Bij Hyatt Lane slaan we af om de gravel road te rijden, op zoek naar beren. Een forumlid die woont vlakbij de Smoky Mountains heeft ons die tip gegeven, maar helaas hebben we pech, geen beer te bekennen. We rijden dus maar verder naar het einde van de route. Kort erna komen we opnieuw in een file terecht, er is duidelijk weer iets te zien langs de route. Dat klopt inderdaad, in het bos langs de route lopen een paar hertjes. Als we die voorbij komen we even later weer opnieuw in een file terecht, we zien een paar mensen met een joekel van een telelens in het veld staan. Dat kan maar één ding betekenen: een beer. Ik stap uit en loop langs de auto’s het veld in en inderdaad. In de bomen, heel vlakbij zit een moederbeer met een kleintje. Er zijn veel mensen en sommige mensen staan wel akelig dichtbij. Daar waag ik me niet aan, je moet toch ook respect hebben voor de natuur vind ik. Ik vind het prachtig om te zien, vooral die welp. Die was nog zo klein, ik schat dat ze maar 50cm groot was. Schattig, maar ook heel gevaarlijk, vooral die moeder. Ik kan geen foto’s maken, het is veel te donker in het bos en bovendien heb ik continu andere mensen voor de lens staan. Dan maar even zo genieten!

Na deze ontmoeting rijden we verder naar het einde van de route, we zijn hongerig geworden en gaan op weg naar een restaurantje. Gisteren hebben we op weg naar Gatlinburg in Pigeon Forge een nieuw Japans Restaurant gezien, Oisho, dat willen we wel proberen. Na al die steaks, burgers en ribs zijn we wel weer toe aan iets anders. Als we Cades Cove uitrijden begint het te regenen, en hard ook. Het plenst, het komt met bakken naar beneden en het gaat steeds harder regenen. We zien geen hand voor ogen en moeten heel langzaam rijden. Vanwege het slechte weer besluiten we via Townsend te rijden, dat lijkt op de kaart een gemakkelijker route dan de slingerende route door het park.

Hoewel de route wel gemakkelijker is om te rijden, moeten we toch heel rustig blijven rijden. Gelukkig hebben we geen last van toeristenverkeer hier maar rijdt er vooral lokaal verkeer dat gewend is om hier te rijden. Dat rijdt een stuk prettiger, vooral met dit soort weersomstandigheden. Toeristen, en dan vooral de Amerikaanse, kunnen soms zo gevaarlijk en onvoorspelbaar zijn op de weg… Het blijft plenzen, de stoepen en wegen overstromen helemaal. Hoewel we aan de voet van de bergen rijden is er niets van de bergen te zien, die zijn gehuld in een heel dikke en zwarte wolk. Dit kun je met recht een wolkbreuk noemen! Ongelooflijk, het blijft maar doorgaan. Als we 40 minuten later bij het restaurant zijn –leve de TomTom!– komt het nog steeds met bakken naar beneden.

We haasten ons naar binnen en nemen plaats aan de sushibar. Het is een enorm groot restaurant, de helft is bedoeld voor de Thaise kaart, en de andere helft is Japans, maar bestaat voornamelijk uit teppanyaki bakplaten. De sushibar is in verhouding heel klein. Het restaurant is gloednieuw, het is pas afgelopen maandag geopend. Dat kun je ook merken aan de bezetting van de tafeltjes en aan de bediening die nog een beetje onwennig rondloopt. Omdat de Japanse menukaart nog niet klaar is moeten we genoegen nemen met een bestelblad waarop alle mogelijke keuzes staan gedrukt, daarop moeten we invullen welke sushi’s, sashimi’s en rolls we willen bestellen. De keuze is enorm! Ook hier weer veel special rolls, dat is echt Amerikaans!

We maken een keuze uit de lijst en beginnen met twee gemengde schotels, een voor sushi en een voor sashimi, en daarbij nemen we de Tuna Tataki (rauwe tonijn in een speciale saus), de nigiri unagi (paling) en de Firestarter, een special roll van het restaurant met verschillende soorten vis en groenten met een pikante saus. Het smaakt overheerlijk! De special roll is met recht pikant te noemen, de mond staat in brand. Maar lekker is hij wel! Ook de Tuna Tataki is overheerlijk en de vis is enorm vers, hij smelt op de tong. Volgens mij is dit de lekkerste Japanner die we ooit hebben bezocht, het is echt een aanrader! Het zeewierblad dat wordt gebruikt bij de sushi en de rolls is ook erg goed, het smelt op de tong. Ik zou willen dat we zo’n goede Japanner in onze omgeving thuis hadden, we zouden dan zeker aandelen nemen ;-)

Na het eten is het nog steeds niet droog, maar het regent gelukkig niet meer zo hard. Ik krijg Peter zo ver om nog even naar de Christmas Place te rijden in Pigeon Forge, daar zijn we vlakbij. Het is een enorme kerstwinkel, en ik vind het altijd heerlijk om daar rond te neuzen. Dit soort winkels vind je overal in Amerika, maar deze is wel enorm groot. Peter blijft in de auto om muziek te luisteren, hij heeft geen zin meer om hier rond te kijken. Ik maak er dus een snelle stop van, zover dat mogelijk is. De winkel is enorm groot,ongelooflijk. Ik zie dat er twee verdiepingen zijn, maar ik houd het bij de begane grond, die is al zo groot dat ik er bijna verdwaal. Ik vind er een paar heel leuke ornamenten voor onze boom, waaronder ook eindelijk één van de Smoky Mountains. We kunnen toch niet bijna een week hier vertoefd hebben en dan zonder ornament naar huis gaan !?!

Als ik weer in de auto stap is het inmiddels alweer kwart over 8. De dagen vliegen hier echt om. Het is nog maar 10 minuten rijden tot ons verblijf en als we daar aankomen is het eindelijk weer droog. We ruimen de auto nog even op en ik pak alvast de koffers zover in voor morgen. We moeten morgen al voor 10 uur uitchecken, en voor Amerikaanse begrippen is dat best vroeg. Het is niet zo heel erg, want we hebben een lange reisdag voor de boeg met als einddoel Cincinnati in Ohio. Na het opruimen installeren we ons nog even met een cooler. Peter kijkt een film en ik zit weer achter de laptop om de belevenissen van vandaag uit de doeken te doen in het verslag. Om 11 uur gaat het licht weer uit en maken we ons op voor de laatste nacht in Gatlinburg.