Dag 16: Zaterdag 6 juni 2009

Mason (Ohio) – Chicago (Illinois)

Vandaag geen wekker, we slapen lekker uit. We zijn moe van de afgelopen dagen en moeten even wat bijslapen. Die warmte heeft toch wel impact, net als de druk gevulde dagen natuurlijk, hoewel we best rustig aan doen. Ik wordt pas wakker om 9 uur en omdat ik Peter ook wil laten uitslapen parkeer ik me rustig achter de laptop en ga verder met het reisverslag, ook stuur ik nog wat e-mailtjes naar het thuisfront en ik surf nog even op internet. Om 10 uur wordt Peter wakker en hij schrikt zich een hoedje, hij is geschokt dat ik hem heb laten slapen, maar dat was voor een goed doel ;-)

We maken ons allebei klaar voor de dag, lekker relaxt en rustig, we hebben immers alle tijd. Het is wel een lange rit naar Chicago, maar we hebben de hele dag ervoor. Bovendien hebben we ook nog een uur tijdwinst omdat we een tijdzone passeren. Het is bijna half 12 als we de auto hebben ingeladen en wegrijden in de richting van Indianapolis. Daar moeten we toch langs als we naar Chicago gaan. Via de I-71 en de I-275 rijden we de I-74 op die ons daar naartoe brengt.

Na een uurtje gaan we even pauzeren en wat eten, het ontbijt hebben we nog niet gehad vandaag en langs de snelweg in Greensburg, Indiana staat een restaurantje aangegeven dat volgens het reclamebord het beste ontbijt heeft. Als we de snelweg afgaan bij afrit 43 zien we gelijk dat er heel wat trucks geparkeerd staan bij het restaurantje, dat is meestal een goed teken. Het doet erg ouderwets aan, maar het heeft ook wel iets! Gelukkig kun je hier de hele dag ontbijt bestellen, we hebben allebei nog geen zin in een uitgebreide warme hap. Peter bestelt toast met spiegeleieren en een pannenkoek, en ik bestel hashbrowns met gepocheerde eieren en een Engelse muffin. Het smaakt heerlijk, een goede keuze dus!

Na het eten rijden we verder, en onderweg bel ik even met het thuisfront. Ik bel met onze vriendin Natasja, die toevallig bij haar moeder is. We kletsen even bij en ik hoor van haar opnieuw dat het heel goed gaat met onze hond Demi. Zij houdt ons ook af en toe op de hoogte via e-mail, erg leuk! Daarna bel ik ook nog even met mijn vader en moeder, om nog even na te praten over het goede nieuws dat ze eerder deze week kregen.

In Indianapolis gaan we even van de snelweg af. Ik had nog een paar adressen opgezocht van de winkelketen Cato, waar ik eerder tijdens onze vakantie zo goed slaagde voor een paar broeken en ik wilde nog even kijken of er inmiddels nog wat nieuwe collectie was binnengekomen. In Chicago hebben ze helaas niet zo veel winkels, maar in Indianapolis ligt er een vlakbij de snelweg en daar komen we dus praktisch langs. Ik vind er inderdaad nog 2 leuke zomerbroeken en een leuk truitje, dat is mooi meegenomen. De broeken zitten echt als gegoten, dat lukt me in Nederland nooit.

In hetzelfde winkelcentrum ligt ook een Petsmart waar we even willen kijken bij de hondenspulletjes, we zijn eigenlijk benieuwd of het assortiment van speeltjes en andere hondenartikelen zoveel uitgebreider is, en misschien vinden we nog een leuk kussentje. Maar helaas, het assortiment valt erg tegen. Wat ons wel opvalt is de aanwezigheid van het lokale asiel in de winkel met honden die wachten op een plaatsing. Je kunt ze niet missen als je de winkel inloopt en de honden kunnen zichzelf zo “verkopen” aan klanten van de winkel. Een goed initiatief! Als ze dat in Nederland ook zouden doen, denk ik dat er veel meer honden geplaatst zouden kunnen worden. Verder is er in de winkel ook een dierenarts aanwezig en een trainingscentrum. Dat laatste is wel heel erg klein. Het is wel leuk om gezien te hebben.

Naast Petsmart ligt nog een kledingwinkel met grote maten: Catherine’s. Ook daar wippen we nog even binnen, maar we hebben het al snel gezien. Geen leuke dingen voor mij. We stappen weer in de auto en rijden verder naar Chicago. Het is nu nog 3 uurtjes rijden. Voordat we de snelweg opgaan tanken we nog even vol, en daar verwissel ik ook nog even mijn colbertjasje voor het nieuw gekochte truitje, ik had het namelijk erg warm. Toen we vertrokken in Cincinnati was het best nog fris, maar hier is het maar liefst bijna 30˚C. Veel te warm dat jasje!

We rijden weer de snelweg op, van de I-74 zijn we nu aanbeland op de I-65. Na Indianapolis valt ons pas op dat het landschap enorm veranderd is. Het is hier nog platter dan in Nederland, mijlenver zien we alleen maar grote graan- en grasvelden, met af en toe een boerderij omgeven door graansilo’s en andere opslagreuzen. Het is wel een mooi gezicht, en weer iets heel anders dan we gehad hebben. Het lijkt wel op The Great Plains, maar dat ligt in werkelijkheid nog een heel stuk verderop naar het westen.

Als we steeds noordelijker komen, zakt ook de temperatuur weer naar beneden. In eerste instantie blijft die hangen op zo’n 22˚C maar als we bijna in Chicago zijn gaat die in een heel hard tempo nog veel verder naar beneden. Ook zien we op de horizon Lake Michigan opdoemen, maar het uitzicht is nog niet echt mooi te noemen. We zitten hier in een zwaar industrieel gebied en zien veel grote bedrijven en grote industrieterreinen met grote hopen verroest staal en treinsporen voor vrachtverkeer. Ook grote opslagtanks zien we langs ons flitsen, de een nog groter dan de andere. Als we eenmaal in Illinois zitten verandert de snelweg in een tolweg, volgens mij de I-90. Om de haverklap moeten we tol betalen en als we op een gegeven moment een brug over moeten loopt het bedrag al snel op. In totaal zijn we ongeveer $6 kwijt voor zo'n 20 minuten snelweg als we eindelijk de Chicago skyline zien opdoemen. Een prachtig gezicht! Ik herken zowaar al enkele gebouwen van de voorbereidingen, Sears Tower kun je niet missen natuurlijk!

De TomTom stuurt ons kundig naar de juiste afrit, we worden via afrit 51c, West Washington Street de stad ingestuurd. Meteen zitten we tussen de torenhoge wolkenkrabbers en dan raakt TomTom in de war. Hij raakt de verbinding met de satellieten kwijt. Gelukkig ben ik een kaartofiel, door de voorbereidingen zoals het lezen van de reisgidsen en het opzoeken van alle bezienswaardigheden op kaarten en in het routeprogramma Streets & Trips heb ik de kaart van Chicago een beetje in mijn hoofd zitten. Ik weet dus ongeveer waar we zijn en waar het hotel ligt. Zonder problemen en zonder omwegen komen we er aan, met een heel klein beetje hulp van TomTom. Gelukt!

We parkeren voor de deur en laten de sleutels achter bij de valet boys. Jemig wat is het koud hier! De temperatuurmeter in de auto gaf net 12˚C aan, en dat is koud. We zijn het niet meer gewend na die warme weken! Hopelijk verandert dat morgen. We gaan gauw naar binnen op zoek naar de front desk om in te checken, dat gaat gelukkig snel. We krijgen wel een klein beetje het Las Vegas gevoel hier, het Hyatt Hotel in Chicago is echt enorm groot. Ze hebben meer dan 2.000 kamers. Het is dan ook de Flagship van Hyatt in Amerika, lezen we later in onze reisgids. Deze reisgids is trouwens wel een aanrader: Chicago day by day, van Frommer’s. Ik heb hem aangeschaft in een boekwinkel tijdens de eerste dagen van onze reis en ik heb er –ondanks mijn uitgebreide voorbereiding– nog heel wat goede tips en adviezen uit kunnen halen. We krijgen kamer 555, helaas niet met een mooi uitzicht, maar de kamer is wel prima in orde. Mooi en behoorlijk ruim. Als we later vragen naar de parkeermogelijkheden krijgen we bijna een hartverzakking: dat kost hier per dag $48. Slik…… zoveel hebben we nog nooit eerder hoeven te betalen. Het is wel valet parking, en we kunnen de auto opvragen zo vaak als we willen. Een andere optie is zelf een parkeergarage te zoeken, we krijgen zelfs een lijst met mogelijkheden en prijzen aangereikt, maar dat vinden we ook heel onhandig. De verhouding is wel een beetje zoek, want we betalen voor de hotelkamer maar $79 per nacht en dat zijn heel wat meer en luxer vierkante meters dan een parkeerplaats. Ach ja, het is vakantie, en als je een hotel wil midden in de stad moet je daarvoor een prijs betalen. Eigenlijk valt het in totaal nog mee, als je dat vergelijkt met de normale prijs. En de locatie is echt fantastisch: we zitten naast Michigan Avenue Bridge, aan het begin van de Magnificent Mile aan Chicago River. Alle bezienswaardigheden liggen bijna op loopafstand om ons heen. En als we om ons heen kijken als we voor het hotel staan zien we al heel wat van de prachtige architectuur in deze stad. Dat wordt genieten!

Als we ons geïnstalleerd hebben op onze hotelkamer (wat kan een mens aan rommel verzamelen in 2 weken tijd) zijn we toch wel heel moe. Het is inmiddels bijna 7 uur en we hebben geen zin meer om de stad in te gaan. We besluiten om in het hotel een hapje te eten. Er zijn verschillende restaurants in het hotel. We kiezen The Bar at 151, daar is het lekker rustig en je kan er goed zitten. De kaart is niet uitgebreid en ook niet bepaald goedkoop, maar we hebben niet veel honger en kiezen een simpel gerecht. Het wordt de spaghetti bolognaise, en die smaakt verrassend goed. Hij wordt normaal geserveerd zoals wij dat gewend zijn, en niet met die enorme gehaktballen die je op veel plekken krijgt.

Na het eten gaan we relaxen op de kamer. Ik heb zowaar een gratis internettoegang –die van het hotel moet je betalen– en ik werk mijn verslag bij. Ik surf nog een beetje op het web, maar klap al snel mijn laptop weer dicht. Ik ga nog even lezen, het laatste boek van David Baldacchi is weer lekker spannend, en om 11 uur gaat het licht uit en de ogen dicht.