Chicago (Illinois)
Na twee late avonden word ik zonder wekker toch nog redelijk op tijd wakker. Het is even over 8 als ik uit bed rol en me installeer achter de laptop. Dit wordt alweer onze laatste dag in Chicago, de laatste dag van de vakantie. Time flies!
Ik heb nog een paar wensen voor vandaag die ik snel even op een rijtje zet: Navy Pier, Oak Park en nog een drietal gebouwen in de Loop. Ook wil ik nog even naar de supermarkt met een boodschappenlijstje, ik heb nog kortingsbonnen voor Ashley Stewart die vanaf vandaag geldig zijn en ik wil nog even langs de souvenirwinkel van de CAF. En wellicht vanavond nog even naar Buckingham Fountain voor mooie foto’s van een verlichte fountain met de skyline op de achtergrond. Peter slaapt nog als ik hiermee bezig ben, maar niet lang meer. Als hij wakker is kleden we ons snel aan en maken ons klaar voor deze laatste dag.
Met de tas al in mijn handen maak ik nog snel even de gordijnen open. Oeps… Het regent! Pijpenstelen. Dat zat niet in de planning. Kijk ik even niet naar de weerberichten, krijg je dit. Dit had ik niet besteld voor onze laatste dag. De weerberichten geven geen verandering voor vandaag, het blijft grijs en het blijft regenen.
De oplettende lezer weet al wat dit betekent, toch? Regen staat bij ons gelijk aan winkelen. Alleen in de vakantie dan. We veranderen onze plannen, dan maar geen sightseeing vandaag. Chicago is zo leuk, we komen vast nog wel eens terug hier. We kleden ons nog even om in een outfit die meer geschikt is voor de regen en gaan dan op pad, met een nieuw aanvalsplan voor vandaag. De lift brengt ons naar beneden, maar die doet een beetje raar. Onderweg naar beneden stopt hij bij elke paar verdiepingen, terwijl er steeds niemand instapt. En als hij stopt gaat dat schoksgewijs. Ieks! Het doet ons denken aan de Nederlandse film “de Lift”. We geven het liftnummer door aan iemand van het hotel en die belooft iemand te waarschuwen. Voor vandaag laten we die lift toch maar even links liggen.
Buiten nemen we een taxi naar Ashley Stewart, die speciaalwinkel voor grote maten met al die leuke kleurtjes. Ik heb de vorige keer in Charleston een aantal kortingsbonnen gekregen die geldig zijn vanaf 11 juni en elke bon geeft $15 korting op een aankoop van $30. Je mag een onbeperkt aantal bonnen inwisselen, en ik heb er zes. Ik kan dus winkelen voor $180 en krijg dan $90 korting. Niet slecht toch? Ik moet dus wel even kijken of er nog leuke dingen zijn waar ik de vorige keer overheen gekeken heb, of misschien zijn er wel heel leuke nieuwe dingen in de collectie gekomen. Dit kan ik niet aan mijn neus voorbij laten gaan. De taxi brengt ons in 5 minuten naar de winkel en daar loop ik op mijn gemak door de collectie heen. Ik pas verschillende dingen, maar ik vind niet zoveel leuke dingen als ik had gehoopt. Met een witte rok en een witte blouse loop ik de winkel weer uit. Ik heb twee bonnen gebruikt en de andere bonnen heb ik weggegeven aan iemand in de winkel. Die was dolblij!
Eenmaal buiten houden we weer een taxi aan en we laten ons naar de CAF brengen. Die heeft een heel leuke souvenirwinkel waar ik nog even wil rondkijken voor ene paar leuke dingen. Ik vind een aantal leuke souvenirs en kaarten, en zelfs nog een boekenlegger. Buiten blijft het maar regenen, het regent echt pijpenstelen. De bewolking hangt laag, en het is donker buiten. Bah!
Vanuit de souvenirwinkel lopen we nog even naar Dunkin’ Donuts, we kunnen ons herinneren dat die vlakbij lag. Ondanks dat we het eigenlijk niet voor herhaling vatbaar vinden, kunnen we ook niets anders bedenken waar we even snel iets kunnen ontbijten. En ach, de gevulde donut met aardbeien en de Long John (met een chocolade laagje) waren zo slecht nog niet, het vult tenminste een beetje.
Na het ontbijt nemen we weer een taxi terug naar het hotel waar we de auto bestellen. Het blijft maar regenen, dus we zien geen andere mogelijkheid dan de stad te verlaten voor een shopping mall om de regen te vermijden. Gurnee Mills staat op het programma, dit is een grote overdekte outlet ongeveer een uur rijden van Chicago. Onderweg belanden we in een file, maar met een klein beetje oponthoud zijn we om ongeveer 2 uur op de plaats van bestemming. Onderweg hebben we het regenfront verlaten, in Gurnee Mills is het eindelijk weer droog. Terugrijden heeft echter geen zin, achterom kijken kunnen we zien dat de donkere wolken boven Chicago hangen. En die lijken zich niet te verplaatsen.
Gurnee Mills is echt ontzettend groot, maar wel een beetje onpraktisch. Het is een langgerekt winkelcentrum, alles ligt op een rij naast elkaar. Dat betekent veel lopen! Er liggen wel een aantal outlets die we eerder nog niet tegenkwamen, zoals bijvoorbeeld de outlets van Department Stores als Marshall Fields, Saks 5th Avenue en JCPenney. Maar ook de bekende winkels komen we hier weer tegen, sommige merken vind je in elke outletmall. Zo ook een Lane Bryant, ik vind er een paar leuke pyjama’s. Ik heb echt een goede score deze vakantie!
In de mall ligt ook een trade secret winkel, een winkel waar ze alle soorten en merken haarproducten hebben. Ik wilde laatst in de Woodfield Mall mijn voorraad voor thuis aanvullen, maar toen was de kassa kapot en moest de winkel sluiten omdat ze niets konden afrekenen. Nu heb ik meer geluk. Gelukkig hebben ze hier ook Big Sexy Hair Root Pump Plus, dat is echt fantastisch spul! Het is een mousse voor dun haar en het houdt mijn haar echt de hele dag in model, zelfs als het heel vochtig is. Ook koop ik nog een voordeelverpakking Nioxin van 2 flessen van een liter. Thuis kost die set €95, hier betaal ik $50. Als dat geen voordeel is?!
Om 5 uur zijn we uitgewinkeld in de outlet en hongerig geworden. Helaas ligt in deze omgeving geen Applebee’s, maar wel een Long Horn langs de route terug naar Chicago. Voordat we wee naar huis gaan wil ik nog één keer genieten van die fantastische salade. Gelukkig hebben we op de terugweg geen last van files, we kunnen in een ruk doorrijden. Druk is het wel, maar volgens mij is het altijd druk op de snelwegen rond Chicago. In een half uurtje vinden we het restaurant en zonder te wachten krijgen we een tafeltje aangewezen.
Peter kiest vandaag de franse uiensoep en de ribs, ik ga voor de boneless buffalo wings en de strawberry pecan salad. In dit restaurant kunnen we merken dat de porties niet overal even groot zijn. Hier zijn ze namelijk veel groter! Die salade is echt een enorme berg, en dat is niet goed voor mijn appetijt. Op de een of andere manier vergaat mij daarvan de honger. Natuurlijk eet ik hem wel, maar als ik mijn buik vol heb, zie je nauwelijks een deuk in de berg salade. Alsof ik niets gegeten heb. Eigenlijk is dit toch ook zonde….. Al dat voedsel moet weer worden weggegooid, die porties moeten ze echt kleiner maken! Gelukkig smaakt het wel heerlijk. Volgens Peter zijn de ribjes hier ook erg lekker, er zit ook weinig vet aan en het vlees valt zo van de knook. Long Horn gaat in elk geval op ons lijstje met favoriete restaurants in Amerika!
Na het eten willen we via de scenic route terugrijden naar Chicago, dat betekent niet de snelweg maar de kortste route naar de kust en dan over de Lake Shore Drive naar het zuiden. We kunnen dan in elk geval nog één keer genieten van de mooie skyline. Maar we gaan niet op pad voordat we nog even een supermarkt hebben aangedaan, we willen nog een paar dingen scoren om mee terug naar huis te nemen. Ik vraag daarom even aan een medewerker waar we een grote supermarkt kunnen vinden. Hij zegt dat we Harlem Street verder moeten volgen en dan komen we vanzelf langs Jewel. Dat klinkt niet als een supermarkt, maar hij zal het wel weten, toch?
We volgen de route maar vinden geen enkele winkel. Wel zien we de omgeving steeds armer worden en de huizen hier steeds depressiever, we rijden duidelijk een heel ander gedeelte van de stad binnen. We zien een heleboel politieauto’s, dus we voelen ons niet onveilig, maar het is wel een trieste aanblik. Dan zien we een reclamebord met Wally’s Market, die gaan we maar even binnen. Het is een kleine supermarkt, een beetje vergelijkbaar met een buurtsuper in Nederland. De raspberry vinaigrette die ik wilde kopen verkopen ze hier niet, maar ik vind wel één flesje Heinz 57 steaksauce. Die nemen we alvast mee.
We besluiten dan maar weer om te draaien en terug te rijden en onze route te vervolgen zoals we die van plan waren. Wie weet komen we dan nog een andere winkel tegen. En ja hoor, als we even op de juiste weg zitten zien we de winkel liggen die de restaurantmedewerkers bedoelde: Jewel Osco. Dat ziet eruit als een grote supermarkt! Gelukkig vinden we hier de sladressing –er zijn zoveel merken dat ik niet weet welke ik moet kiezen– en ook nog een flesje Heinz. Met 2 flessen van ieder verlaat ik de winkel, dat moet maar even genoeg zijn. Het is inmiddels alweer bijna 8 uur ’s avonds, de tijd vliegt voorbij.
Via Lake Shore Drive rijden we terug naar ons hotel, onderweg genietend van alle mooie plekjes. De plekjes die Jan ons had laten weten zoeken we allemaal op, maar zijn helaas te druk om er uit te stappen en te fotograferen. De aanblik van de stad een beetje somber door alle laaghangende bewolking, maar het heeft wel iets mysterieus. Ik had nooit gedacht dat ik zo kon genieten van een stad als Chicago. Ik vind vooral de combinatie van wereldstad met mooie architectuur en de prachtige ligging aan het water een supercombo. Door het vele groen en de grote strook met parken aan het water heeft de stad veel ruimte, je kunt Chicago steeds goed overzien. In tegenstelling tot New York waar je al snel wordt opgeslokt door de stad en de gebouwen, houd je in Chicago op de een of andere manier steeds het overzicht. Ik voel me er veel prettiger dan in New York in elk geval. Ook heb ik nog nooit eerder een stad gezien die zo bewust bezig is met plannen hoe ze er over 20 jaar uit wil zien, überhaupt het plannen van een stad gebeurt meestal toch veelal achter de schermen. Chicago niet, de stad is er trots op lijkt het wel. Ook de riverwalk langs de rivier is een mooie manier om de gebouwen niet de overhand te laten krijgen en mensen steeds het gevoel te blijven geven dat ze ruimte hebben. Het uitzicht blijft dus prachtig! Als ik dichter zou zijn, zou ik een prachtig gedicht willen schrijven over de stad, ik ben verliefd.
Het is alweer 9 uur als we eindelijk weer terug zijn in het hotel. We maken de auto helemaal leeg en laten hem achter bij de valet parking. We moeten nodig gaan inpakken. Op onze kamer wacht ons echter weer een nieuwe verrassing: we hebben weer geen service gehad. Het bed is niet opgemaakt en we hebben geen nieuwe handdoeken gekregen. Dat is wel vervelend, want we willen morgen graag gedoucht op pad. Dat verwacht je toch niet in zo’n hotel als dit? Vanochtend voor we vertrokken –het was ruim voor 9 uur– werd er wel op onze deur geklopt maar we hebben toen laten weten dat we nog even bezig waren op de kamer en snel zouden vertrekken. Blijkbaar zijn ze ons daarna vergeten.
Ik bel dus maar weer naar de frontdesk en vraag naar de manager. Die krijg ik zonder problemen te spreken –kom daar in Nederland maar eens om– en ik meld mijn klacht. Natuurlijk vermeld ik erbij dat het al de tweede keer is deze week. Hij belooft gelijk iemand van housekeeping naar boven te sturen. Dat is prima, maar ik neem er geen genoegen mee. Service staat hier in een hoog vaandel, ik verwacht dus meer dan dit alleen, zeker omdat het al de tweede keer is dat het ons gebeurt. Ik zie mijn kans schoon om de hoogte van de rekening nog iets in te dammen.
Hij vraagt me wat hij kan doen om de slechte service te compenseren. Een wijnpakket? Een fruitmand? Maar wat hebben we daaraan als we morgenochtend alweer vroeg vertrekken. “What do you have in mind?”, vraag hij me. Nou, ik weet wel iets. “The only thing I can think of is the parking”, vertel ik hem. “How many nights have you been staying here?”. “Six”, zeg ik naar waarheid. “Well, I can’t credit you for 6 nights, but I will credit you for 3. How is that?”. “Perfect” antwoordt ik met een grote smile. Dat komt ons goed uit! Dan is de slechte service toch nog ergens goed voor.
Gelukkig laat housekeeping niet lang op zich wachten, om kwart over 9 kloppen ze aan de deur. Na een kwartiertje zijn ze klaar en kunnen we eindelijk beginnen met inpakken. Ik weet niet goed waar te beginnen, heb er eigenlijk helemaal geen zin in, en loop met mijn ziel onder de arm. Ik wil wel graag naar huis, daar ligt het niet aan, maar ik vind het gewoon een vervelend karweitje. Ik stel het dan ook nog even uit maar na 10 uur moet ik er toch echt aan geloven. Eerst maak ik alle koffers en tassen leeg en maak ik stapeltjes. Wat moet per sé in de handbagage en wat kan in de koffers. De zware spullen worden verdeeld en de breekbare spullen extra goed ingepakt tussen de kleding. Helaas maak ik hier nog wel een stomme denkfout, maar daar zal ik morgen pas achterkomen. Om half 12 zijn we eindelijk klaar. De spullen zijn goed verdeeld, de koffers gewogen en de handbagage staat klaar. Alleen de toilettassen moeten morgen nog een plekje krijgen. We duiken nu echt onder de veren. Lekker slapen, morgen moeten we weer vroeg op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten