Dag 17: Zondag 7 juni 2009

Chicago (Illinois)

Peter slaapt meestal langer dan ik, en omdat hij de rust zo hard nodig heeft laat ik hem altijd even liggen. Ik installeer me dus ook vandaag weer achter de laptop als ik wakker word om even na 8 uur en surf een beetje op internet en werk het reisverslag alvast een beetje bij. Ik kijk naar de weersvoorspellingen, maar die zijn helaas niet echt goed voor vandaag en morgen.

Om 9 uur is ook Peter in het land der levenden, en we kunnen ons gereed gaan maken voor de dag. Omdat er slecht weer voorspeld wordt, en het zondag is, besluiten we om te gaan winkelen. Op die manier kunnen we de voorspelde regenbuien een beetje ontlopen. Om 10 uur bestellen we onze auto, dat duurt een kwartiertje, en in dat kwartiertje kunnen we nog even langs de front desk lopen. Onder onze deur is namelijk een rekening geschoven voor de eerste nacht, waarschijnlijk denken ze dat we gaan uitchecken. Dat zal wel te maken hebben de verlenging van ons verblijf, waardoor er in het systeem 2 reserveringen staan.

Bij de front desk wordt ons verzekerd dat alles in orde is, dat we gewoon in onze kamer kunnen blijven en niet hoeven te verkassen naar een andere kamer en ze zullen zorgen dat onze kamersleutels ook gewoon blijven werken. De rekening wordt verscheurd, nadat hij eerst nog even wordt aangepast. Er stond namelijk een minibar verbruik op dat niet van ons is. Daarna meld ik me nog even bij de conciërge voor een plattegrond van de stad en informatie over de hop-on-hop-off bus en trolley in de stad, daar willen we later tijdens ons verblijf nog gebruik van maken.

Als we beneden komen staat onze auto inderdaad klaar, we stellen de TomTom in op de Woodfield Mall in Schaumburg, een voorstad van Chicago. Dit is een heel groot winkelcentrum, met meer dan 300 winkels, en hij werd ons door verschillende mensen aangeraden. Het is vanuit het hotel ongeveer 35 minuten rijden gebruik makend van de tolweg, maar dan moet je wel bekend zijn met de wegen in Chicago. We worden via Randolph Street de snelweg I-90 opgestuurd, we voegen in aan de linkerkant van de 5-baans weg en moeten dan na 800 meter alweer rechts afslaan naar de I-290. Een heel grote uitdaging! Gemiddeld genomen is het een stuk relaxter rijden in Amerika dan in Nederland, maar dat geldt vooral buiten de grote steden. Gelukkig zijn we wel wat gewend, we raken dan ook niet gelijk in de stress, maar we moeten wel even een omweg maken om uiteindelijk op de goede route te belanden. Een mooie gelegenheid om deze oprit te oefenen, die nogal riskant is volgens ons. De invoegstrook is maar 200 meter lang en het verkeer op de snelweg rijdt veel harder dan ons, het komt erop neer dat je vanuit stilstand invoegt op een snelweg waar gemiddeld 65 à 70 mijl per uur wordt gereden, dat is rond de 110 km per uur!

We hebben ervoor gekozen de tolweg te vermijden, want de tijdwinst zou volgens TomTom maar 3 minuten zijn. Als we eenmaal de stad achter ons hebben gelaten wordt het verkeer aanzienlijk rustiger. We vinden het rijden in Chicago grote gelijkenissen vertonen met het rijden in New York City. Er wordt ook veel getoeterd door chauffeurs en je moet redelijk assertief rijden, anders sta je lang te wachten bij kruispunten en afslagen. En er wordt heel hard gereden, ondanks de veelvuldige waarschuwingen langs de weg voor overtreders. Zelfs bij wegwerkzaamheden wordt er idioot hard gereden, wij vinden het nogal onverantwoord. Wij rijden in Amerika gemiddeld 5 tot 10 mijl harder dan de maximum aangegeven snelheid, en meestal passen we dan goed in de middenmoot. We zijn normaal gesproken dan niet de langzaamste, maar ook niet de snelste weggebruiker. In de omgeving van Chicago echter zijn we beduidend langzamer dan al het overige verkeer. Opvallend, en we vragen ons af waardoor dat komt. Heeft dat te maken met de mentaliteit van mensen in een grote stad? We hebben inmiddels al in heel wat grote steden gereden, maar Chicago en New York City spannen wel de kroon. Washington DC en Los Angeles scoren ook heel hoog wat betreft agressief rijgedrag, terwijl Miami en Seattle bijvoorbeeld in vergelijking heel tolerant en vriendelijk zijn. Natuurlijk scheren we nu alles over één kam en het blijft natuurlijk ook onze persoonlijke ervaring, maar we vinden het opvallend genoeg om te delen.

De rest van de rit verloopt voorspoedig en we vinden het winkelcentrum met gemak. Hoewel het pas net is geopend is het al behoorlijk druk, er staan behoorlijk wat auto’s op de parkeerplaats. Het is inderdaad een behoorlijk groot winkelcentrum met veel leuke winkels. We kijken rond in heel wat winkels, maar we kopen niet zo veel. Ik scoor alleen een paar leuke teenslippers bij Nordstrom, een van mijn favoriete department stores in Amerika. Voor een mooie tas kan ik helaas niet slagen, die staat ook nog op mijn verlanglijstje.

Wel vinden we in de mall een restaurant van de keten Red Robin, die hebben we vorig jaar in Victoria ook ontdekt, en dat lijkt ons een goede plek voor de lunch. Het zit er bomvol, het is blijkbaar een heel populair restaurant, misschien wel omdat het zo redelijk geprijsd is. Peter kiest een cheeseburger en ik ga voor de wraps, ze smaken beiden overheerlijk. Wat hier vooral ook erg lekker is, is de “freshly squeezed strawberry lemonade” met verse aardbeien. Ik weet niet welke lekkerder is, deze of die van Ruby Tuesday’s. Misschien een gat in de markt? Een restaurant in Amsterdam beginnen met “the best of America”? Ik weet wel een aantal recepten die ik zeker zou willen hebben om op de kaart te zetten.

Om 3 uur zijn we uitgewinkeld in het winkelcentrum en we besluiten om nog even een outletcenter op te zoeken. In Aurora, een andere voorstad van Chicago, ligt een vrij grote van Premium outlets. Het is vanuit Schaumburg via de tolweg een half uurtje rijden en als we er aankomen merken we dat we niet de enigen zijn met dit idee. In het winkelcentrum was het al druk, maar dit slaat echt alles. Er zijn zelfs verkeersregelaars aan het werk, de parkeerplaats is overvol en de auto’s staan zelfs langs de weg in de berm geparkeerd. Dat hebben we nog nooit eerder meegemaakt. Omdat het al wat later op de middag is, gokken we erop dat we vast geluk hebben dat er ergens iemand wegrijdt. We besluiten de achterkant op te zoeken, daar rijden wat minder “kapers” rond die ook wachten op een vrij plekje en we hebben al snel geluk. We vinden een plekje pal voor de ingang. Dat is mazzel!

Gelukkig is het in de outlet zelf nog goed te doen, je hoeft niet over de koppen te lopen. Het is wel druk, maar niet overvol. Gelukkig kun je je in de meeste winkels nog goed bewegen. We kijken even rond, maar vinden niet echt veel nieuw aanbod. We hadden gehoopt dat het aanbod hier erg zou verschillen van het aanbod in de zuidelijke staten, maar dat valt tegen. Het komt erg overeen. Wel liggen hier een paar winkels die we eerder nog niet tegenkwamen, en een daarvan is Chico’s. In deze keten had ik –volgens mij in Savannah of in Charleston– een leuk jasje gezien, maar dat vond ik veel te duur. In de outlet hangt het ook, maar dan voor minder dan de helft van de prijs. Dat is wel een koopje! Ik twijfel nog even of ik het zal kopen, want Peter vind het niet mooi. Het is nogal kleurrijk, maar ik vind het wel vrolijk en zomers. Peter vind me net een papegaai als ik het aanheb;-) Na even twijfelen besluit ik aan het einde van het rondje om hem toch te kopen, ik loop er speciaal nog even voor terug. Ik was er gelijk al verliefd op toen ik het zag, en Peter hoeft ook niet alles mooi te vinden, toch?!

Het is inmiddels alweer half 6 uur en we zijn moe gewinkeld. Het was een goede dagbesteding voor vandaag, het weer was inderdaad niet al te best, maar nu zijn we er echt klaar mee. We stappen weer in de auto en gaan terug naar het hotel, dat is nog 3 kwartier rijden. De terugreis verloopt vlot, geen files, en ik weet vanaf de snelweg nog hoe ik bij het hotel moet komen. TomTom raakt weer eens helemaal van slag. We laten de auto weer achter bij de valet boys en gaan even rusten op de kamer. We hebben nog geen grote honger, misschien komt dat nog.

Terug op de kamer merken we dat housekeeping niet is geweest voor het verschonen van de kamer. Het bed is niet gemaakt en we hebben geen schone handdoeken. Niet handig! De kamersleutels werken wel, dat is dus wel vreemd. Peter belt even met de front desk en die beloven om gelijk iemand langs te sturen. Omdat we geen zin hebben om daarbij te blijven besluiten we maar even iets te gaan eten, dan zal het probleem daarna wel zijn opgelost. We hebben nog steeds geen grote honger, maar een klein gerecht gaat er wel in. Liefs een beetje gezond, zodat we de balans erin houden. Naast het hotel ligt een Houlihan’s, en dat lijkt ons een goede keuze voor vandaag. De vorige keer hebben we gezien dat ze er verschillende salades serveren, en die lijken ons wel lekker voor nu. Peter kiest de Heartland Chicken Salad en ik ga voor de Ahi Tuna Salad, ik kon me herinneren dat ik de tonijn de vorige keer zo lekker vond. Dat blijkt allebei een goede keuze te zijn, het smaakt weer voortreffelijk!

Na het eten zijn we weer snel terug op onze kamer en daar merken we tot onze verbazing dat housekeeping nog steeds niet is geweest,dat vinden we wel heel vervelend, want Peter wil graag even rusten en dat lukt niet echt als je weet dat ze nog moeten komen. We gaan voor de zekerheid nog even naar de front desk om het euvel te melden, en daar wordt ons opnieuw beloofd dat er gelijk iemand naar boven komt. Om het leed te verzachten wordt ons een goedmakertje aangeboden. De assistent manager van de front desk biedt ons wijn aan op de kamer, maar dat slaan we af omdat we toch geen wijndrinkers zijn. Een fruitpakket dan? Nee, dat vinden we niet nodig want we zijn toch veel op pad. Een ontbijtje dan? Nou, dat nemen we graag aan. We vinden het niet nodig, we willen alleen graag dat housekeeping zijn werk doet, maar een ontbijtje is wel een leuke geste. Het is niet goedkoop hier, zelf zouden we dat niet zo snel hebben gedaan.

We gaan toch maar terug naar de kamer, want we hebben geen zin om er weer op uit te gaan. Maar om kwart voor 9 is er nog steeds niemand van housekeeping geweest. Wat is hier nou aan de hand? We gaan opnieuw even naar de front desk en treffen daar weer de assistent manager. Zij begrijpt er ook niets van, ze vertelt ons dat ze persoonlijk naar de Director Housekeeping is geweest om het te regelen. Dat is dus duidelijk niet gelukt… Ze gaat even naar achteren om opnieuw te bellen en als ze terug komt zien we dat ze achter een computer iets gaat nakijken. We voelen het al aankomen, en ja hoor, ze biedt ons een upgrade aan naar een andere kamer. Volgens haar een fantastische upgrade naar een veel betere kamer, op de 31e verdieping met een mooi uitzicht. Hoewel we opzien tegen het inpakken –we hadden ons voor een week helemaal geïnstalleerd op de kamer– nemen we het toch maar aan, een mooi uitzicht trekt ons wel. De bellman wordt gewaarschuwd om ons te helpen met de koffers en wij snellen naar boven om te gaan inpakken.

De verhuizing kost ons een half uurtje alles bij elkaar, inclusief inpakken, ondanks dat we erg moe zijn. De nieuwe kamer echter valt behoorlijk tegen. Er is eigenlijk weinig anders dan onze vorige kamer, behalve dan de verdieping. We hebben nog steeds geen fantastisch uitzicht, we kijken uit op een andere wolkenkrabber –wel één van de nieuwste van Chicago: Aqua– en de inrichting is ook precies hetzelfde. Er zijn 2 kleine verschillen: de stoel is vervangen door een kleine bank, maar daarvoor hebben we een voetenbank moeten inleveren, en onze nieuwe kamer is voorzien van een luchtreiniger. Tja……. Misschien hadden we beter kunnen voorstellen het parkeren te schrappen van de rekening in plaats van de verhuizing naar een andere kamer, maar dat is mosterd na de maaltijd. Als we ons weer hebben geïnstalleerd klap ik de laptop weer open en dan ontdek ik dat ik mijn gratis internetverbinding ook kwijt ben. Balen zeg! Internet via het hotel kost meer dan $13 per dag. Ik meld me dus nog even bij Fabiana, de assistent manager, en zij regelt dat we het internet gratis krijgen. De service is hier in elk geval wel goed!

Als ik dat heb geregeld log ik nog even in op het internet voor de weerberichten en de planning van morgen bekijk ik nog even. Ik werk nog even aan het verslag en lees nog even in mijn Baldacchi boek “Familieverraad” dat ik bijna uit heb, het is behoorlijk spannend op het eind. Het laatste hoofdstuk moet echter nog even wachten, mijn ogen vallen dicht. En dat mag ook wel, het is inmiddels al bijna 12 uur ’s nachts.